Να γίνεις αυτό που είσαι..

She thinks

Ακόμα δεν το ξέρεις αλλά στο πάνω μέρος της ντουλάπας μου έχω ένα μεγάλο χάρτινο κουτί με κιτρινισμένες κόλλες αλληλογραφίας, παλιά σκίτσα, αγαπημένες μου εκθέσεις, γράμματα που είχα γράψει στον εαυτό μου και λευκώματα από το σχολείο.

Μικρή είχα πολύ σγουρά καστανά μαλλιά, μου τα έκοβαν κοντά και έτσι αδύνατο όπως ήμουν έμοιαζα πολύ με θαμνάκι με ποδαράκια. Όταν ήμουν μόνη μου στο σπίτι φανταζόμουν ότι ήμουν χορεύτρια και έδινα την παράσταση μου. Έβαζα δυνατά την μουσική και χόρευα μέχρι να ακούσω το κλειδί στην πόρτα. Έπαιζα με τις φίλες μου «μαγαζάκι», η γιαγιά μου μου έδινε τα άδεια κουτιά από τα φάρμακα της και γινόμουν φαρμακοποιός. Από τότε όμως ήξερα πως δεν θα θελήσω ποτέ να γίνω φαρμακοποιός. Έγραφα ιστορίες σε χαρτοπετσέτες και σε φύλλα που έκοβα από το πίσω μέρος των βιβλίων μου.  Στις αρχές του Δημοτικού έκανα σκίτσα με ερωτευμένα ζευγάρια και κορίτσια που αντέγραφα από σελίδες μόδας περιοδικών. Όμως ήξερα πως δεν θα θελα ποτέ να γίνω ζωγράφος ή κάτι τέτοιο. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου ο φιλόλογος μας παραδίδοντας μου μια έκθεση μου έκανε παρατήρηση ότι πλατειάζω και τελικά ξεφεύγω από το θέμα μου. Όταν τέλειωσε το μάθημα με κράτησε στο διάλλειμα και μου είπε δύο λόγια.

Στο Λύκειο πέρασε από το μυαλό μου να γίνω φωτογράφος. Τελειώνοντας το σχολείο θέλησα να ασχοληθώ με τα χρώματα και αποφάσισα να γίνω μακιγιέζ. Και μόνο μακιγιέζ. Μόνο τα χρώματα με ένοιαζαν. Στο μάθημα της χρωματολογίας σταματούσαν όλα. Δεν ακούμπησα κανέναν παραδιπλανό τομέα, παρά μόνο πολύ αργότερα για να εξελίξω τις σπουδές μου, έκανα styling. Και συνέχιζα να γράφω ιστορίες σε χαρτοπετσέτες και στο πίσω μέρος από τα βιβλία μου. Και μια μέρα κάποιος με πήρε από το χέρι και με πήγε σε μια σχολή δημοσιογραφίας. Και εκεί με έμαθαν να γράφω. Και στο μάθημα της δημιουργικής γραφής δεν άκουγα ούτε την ανάσα μου, από την αγωνία μήπως και χάσω κάποια πληροφορία.

Εκείνο το μεσημέρι μετά το μάθημα ο καθηγητής μου δεν μου τα έψαλε. Μου είπε πως θα είναι κρίμα να μην γίνω κάτι που να περιλαμβάνει γράψιμο. Και από εκείνο το καλοκαίρι φαντάζομαι τον εαυτό μου συγγραφέα. Και τελικά είναι το μόνο πράγμα στην ζωή μου που έχω σταθερό. Από τότε μέχρι σήμερα αυτό θέλω. Και ας έγινα δημοσιογράφος, ας έγινα μακιγιέζ, ας έγινα ακόμα και δασκάλα μακιγιάζ. Θα ζήσω σε ένα νησί και θα γράφω βιβλία. Θα κάνω βόλτες στις παραλίες για να φτιάχνω ιστορίες. Και όταν γίνω μεγάλη και τρανή θα απαιτήσω να υπάρχει διπλή λευκή σελίδα στο πίσω μέρος των βιβλίων. Μέχρι τότε θα συνεχίζω να σκίζω σελίδες από όπου βρίσκω και να σημειώνω μικρές ιστορίες.

Απόψε μας δόθηκε ένα κίνητρο να θυμηθούμε τι ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί. Θυμήθηκα εκείνο το χάρτινο κουτί στο πάνω μέρος της ντουλάπας και ίσως μια μέρα να σε πάρω από το χέρι να το ανοίξουμε μαζί και να σε ξεναγήσω στα παιδικά μου χρόνια.

ΥΓ. Απλά να θυμάσαι όταν έχεις κλειδιά και μπαίνεις στο σπίτι, να κάνεις θόρυβο γιατί ακόμα βάζω δυνατά την μουσική και υποδύομαι την χορεύτρια.

He thinks

Κείμενα, deadline, διορθώσεις, και άλλα κείμενα και νεύρα και άγχος. Και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα οικονομικά. Α, ναι και να μην ξεχάσουμε και τους κολλητούς και τις βόλτες στα στέκια για τζιν τόνικ και μουσικές. Να ένα κλασσικό μου 24ωρο. Και μου αρέσει…

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας ε; Εκεί λοιπόν που χαλαρώναμε και βλέπαμε μια ψιλοωραία ταινία, «Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου» με την Sophie Marceau (το «ψιλό» πήγαινε για την ταινία, το «ωραία» για την Sophie για να μην παρεξηγούμαστε) έπεσε η μεγάλη ατάκα: «να γίνεις αυτό που είσαι». Και εσύ με τη σειρά σου γύρισες και με κοίταξες – και ένιωσα ότι από μέσα σου αναρωτιόσουνα αν έγινα αυτό που ήθελα. Και σίγουρα αναρωτήθηκες το ίδιο και για τον εαυτό σου. Και ακόμα και τώρα δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά. Σίγουρα αυτό που είμαι το ήθελα και μου αρέσει. Αλλά έγινα αυτό που είμαι;

Υπάρχουν τελικά χαμένες παιδικές σκέψεις και όνειρα στη ζωή μου; Μακάρι να είχα κάνει το κολπάκι της Sophie στην ταινία που έστειλε στα 7 της γράμματα στον εαυτό της για όταν θα γινόταν 40 προκειμένου να μην ξεχάσει τους «πραγματικούς» στόχους της. Και αν τα είχα γράψει αυτά τα γράμματα στην ηλικία των 7 ετών και τα είχα βάλει σε ένα κουτί, θα είχαν ως αγαπημένες δουλείες «μουσικός – για να γίνω ο νέος John Lennon», «πιλότος – για να είμαι πάντα στα σύννεφα», «αστροναύτης – γιατί είμαι αγοράκι και δεν γουστάρω τους καουμπόηδες όπως τα άλλα αγοράκια άρα τι μου μένει» και «ζωγράφος – για να μένω σε σοφίτα» (ναι εγώ τα ζωγράφος και σοφίτα πίστευα ότι πάντα πήγαιναν μαζί). Και από συμβουλές σίγουρα θα μου έλεγα «να ονειρεύομαι», «να κοιτάω τον ουρανό», «να ταξιδεύω». Και σίγουρα θα είχα γράψει κάπου να αποκτήσω μια γάτα μια μέρα (δεν ξέρω γιατί αλλά είχα ψύχωση με τα γατιά). Και σίγουρα αν είχα γράψει κασέτα με τα αγαπημένα κομμάτια θα είχε Beatles, Rolling Stones, Animals, Joy Division, Guns ‘n’ Roses, Μάνο Λοϊζο. Α, ναι και σίγουρα θα είχα βάλει μέσα στο κουτί και ένα στρατιωτάκι G.I. Joe με το φανταστικό όνομα «Αυτό» (μάλλον από τις πολλές φορές που ρώταγα «που είναι αυτό;» όταν το έχανα) που δεν είχε πόδια (τα είχα σπάσει) και του έλλειπε και ένα χέρι (και αυτό το είχα σπάσει) αλλά εγώ το γούσταρα όσο τίποτα άλλο.  Και μάλλον αρκετά ακόμα πράγματα που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό…

Αλλά είπαμε αν το είχα κάνει στα 7 μου χρόνια. Γιατί αν πάλι το έκανα στα 13, τα πράγματα θα είχαν αλλάξει. Όχι κατά πολύ βέβαια. Ακόμα οι Beatles, Rolling Stones, Joy Division και λοιποί ήταν αγαπημένα γκρουπ, η ψύχωση δεν άλλαξε για τις γάτες στην πορεία, ενώ το Αυτό έμεινε στο δωμάτιό μου μέχρι τα 18, όταν και έφυγα από το σπίτι. Αλλά τότε, στα 13, διαβάζοντας το καλοκαίρι ένα κείμενο σε μια εφημερίδα, τότε είπα «αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου» δείχνοντας το άρθρο.

«Να γίνεις αυτό που είσαι». Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά νιώθω ότι έφτασα κοντά. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως όταν είμαι μαζί σου γίνομαι αυτό που είμαι. Και όταν είμαστε καλά γίνομαι αυτό που είμαι ακόμα καλύτερα. Και αυτό με κάνει να χαμογελάω...

Οι μέρες μαζί σου

She thinks

Στο κρεβάτι, γέρνω στον ώμο σου και με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω στην μέση της νύχτας και ανακαλύπτω πως έχει πάει ο καθένας σε μια άκρη του κρεβατιού για να είναι πιο βολικά, αλλά έχουμε φροντίσει να κρατήσουμε πλεγμένα τα δάχτυλα των χεριών σας ή να ακουμπάμε τις πατουσίτσες μας.

Τις τελευταίες εβδομάδες η καθημερινότητα μας αλλάζει συνέχεια. Στην αρχή δουλεύαμε και οι δύο από νωρίς, μετά αυτό άλλαξε και η μέρα μας ξεκινούσε λίγο πιο αργά και τελικά υπάρχουν μέρες που απλά δεν έχουμε και οι δύο δουλειά να κάνουμε. Και πόσο ισορροπημένα παράλληλα μας συμβαίνει αυτό, αναρωτιέμαι. Και πόσο βολικό για να βρούμε τους ρυθμούς μας; Και πόσο υπέροχο όσο και αν αλλάζει η καθημερινότητα τόσο εύκολα να την βρίσκουμε και να προχωράμε.

Ξυπνάω μαζί σου και χαμογελάω που ακόμα έχουμε πλεγμένα τα χέρια μας και ας έχουμε πιαστεί. Τις τελευταίες εβδομάδες δεν χρειάζεται να ξυπνάμε πολύ πρωί και να τρέχουμε λαχανιασμένοι για την δουλειά. Ξυπνάμε, λέμε λογάκια και χαμογελάμε. Όταν φτάνει η ώρα που θα μου πεις «να σου φτιάξω τσαγάκι;» ξέρω πως θέλεις καφέ. Τα αγαπάω τα ξυπνήματα μαζί σου.

Είμαστε στον καναπέ με τις κούπες στο χέρι. Ακούμε την μουσική που ψαχουλεύεις στο internet, ξεφυλλίζω περιοδικά και μοιράζομαι μαζί σου περιττές πληροφορίες για μόδα και ομορφιά. Όπως και εσύ μου λες για νέα γκρουπάκια και ζητάς την γνώμη μου. Και μ αρέσει αυτή η συνήθεια ανταλλαγής πληροφοριών των χόμπυ μας. Τα αγαπάω τα πρωινά μαζί σου.

Και ξεκινάμε την μέρα μας. Πάμε σε γραφεία, σε παρουσιάσεις, γράφουμε, μιλάμε χωρίς σταματημό στο gmail. Δημιουργούμε παρεξηγήσεις, το κλείνω, με ψάχνεις, δεν απαντάω στο κινητό, νευριάζεις. Μα το απόγευμα είμαστε μαζί. Και πάμε στο στέκι μου, για ποτά, σινεμά ή στο DVD Club για ταινίες. Ή βλέπουμε videos στο youtube ή ποστάρουμε για το blog μας ή κάνουμε βόλτες με την φωτογραφική μηχανή. Αλλά σε όλα μιλάμε. Και μιλάμε. Και αγαπώ τα απογεύματα μαζί σου.

Και τα βράδια γυρνάμε από μπαράκια και γελάμε στον δρόμο. Ή στο ταξί. Ή γυρνάμε από σινεμά και στον δρόμο είμαστε σαν δύο παλαίμαχοι κριτικοί κινηματογράφου, δηλαδή μέχρι να φτάσουμε στο μαγαζί που θα συνεχίσουμε την κουβέντα στην μπάρα. Ή όταν βλέπουμε ταινία και μετά μένουμε άλλο ένα μισάωρο στον καναπέ για να την σχολιάσουμε. Μ αρέσουν τα βράδια στο σπίτι σου που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, εσύ με κουβαλάς μέχρι το κρεβάτι και εγώ σε ρωτάω κοιμισμένη αν κλείδωσες. Και σκέφτομαι και τα βράδια που μαγειρεύουμε και χαζεύουμε στο σπίτι απλά μιλώντας. Τα αγαπάω τα βράδια μαζί σου.

Όταν ξαπλώνουμε όσο νυσταγμένοι και αν είμαστε, όσο και αν έχουμε μιλήσει μέσα στην μέρα, ακόμα και αν τα έχουμε πει όλα, μ αρέσει που όταν σβήνει το φως και εμείς έτσι ξαπλωμένοι, πάντα μα πάντα κάτι έχουμε να προσθέσουμε, κάτι ακόμα έχουμε να πούμε. Κάτι σαν λεκτικό επιδόρπιο. Κάτι έτσι για το τέλος. Και τότε θυμάμαι την μαμά μου και τον μπαμπά μου που τους άκουγα από το δωμάτιο μου να σχολιάζουν τα πάντα και να χασκογελάνε. Όπως εμείς. Μερικές φορές μπορεί να θυμηθούμε κάτι και να μαλώσουμε. Και εγώ να τραβήξω το χέρι μου. Ακόμα και να σου γυρίσω την πλάτη. Και εσύ μου μιλάς. Και θες να το λύσουμε. Και μετά πλέκουμε και πάλι τα δάχτυλα των χεριών μας, εγώ γέρνω στον ώμο σου και μας παίρνει ο ύπνος. Αγαπάω τόσο τα βράδια μαζί σου.

Μπορείς να μου υποσχεθείς πως θα βρίσκουμε για πάντα τους ρυθμούς μας;  

He thinks

Θα πάω λίγο κόντρα στα δεδομένα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής θα πάω λίγο πιο ρεαλιστικά με τον τίτλο του post «Οι μέρες μαζί σου». Δηλαδή θα πάω εντελώς ρεαλιστικά. Θα μείνω στην λογική «μέρες» και «μαζί σου»…

Και όταν λέω μέρες, εννοώ… μέρες. Ξέρεις εκείνες τις στιγμές που ο ήλιος (άντε και η συννεφιά) είναι στον ουρανό. Αλλά τουλάχιστον είναι μέρα. Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που κάθομαι και γράφω για μέρες. Όχι, δεν άτομο που τον βλέπει ο ήλιος και τον πιάνει παράνοια. Αλλά ζω (ζούσα, πάρ΄ το όπως θέλεις) σαν τέτοιο. Βλέπεις είμαι από τα άτομα που την έννοια «μέρα» δεν την είχαν και πάρα πολύ – γραφείο από το πρωί μέχρι να νυχτώσει. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που είχα φτάσει σε σημείο να μην έχω πάει για καφέ ή βόλτα μέρα καθημερινής για κάποια χρόνια! Όχι πως δεν έχω ζήσει μέρες Σαββατοκύριακου ή και αργιών. Αλλά ποτέ τόσες συνεχόμενες μέρες. Μέρες που μοιάζουν με Κυριακή. Και ποτέ τόσες με ένα άτομο μαζί – είναι γνωστό ότι είμαι και λίγο περίεργος. Δηλαδή θέλω τον χρόνο, το χώρο, τον αέρα μου. Όμως καταλαβαίνω στην πορεία (μας) ότι θέλω κάτι περισσότερο από αυτά…

Και ξαφνικά είμαι εδώ και γράφω για μέρες. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι είμαι εδώ και γράφω και μέρες μαζί σου. Και το ακόμα πιο πιο περίεργο είναι ότι τις ζω αυτές τις μέρες μαζί σου – μέρες, είτε Σαββάτου, είτε είναι Δευτέρας (Τρίτης, Τετάρτης, Πέμπτης και πάει λέγοντας).

Ναι, το παίζω freelancer πλέον. Κοίτα περίεργο πράγμα, πάνω κάτω και εσύ – ok, πάνω κάτω είπα, μην στραβώνεις. Άρα δεν έχω πρωινό ξύπνημα. Κοίτα ένα περίεργο πράγμα, ούτε και εσύ. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να βγω καν από το σπίτι. Κοίτα ένα περίεργο πράγμα, ούτε και εσύ (μερικές φορές). Και πάνω που λέω ότι μπορώ να κάνω χίλια πράγματα (είμαι σίγουρος ότι και εσύ αυτό σκέφτεσαι) τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες κυλάνε και είμαστε μαζί. Όχι από πίεση (θέλω να πιστεύω) αλλά επειδή έτσι μας βγαίνει. Και κάνοντας πράγματα. Και πολλά άλλα. Και μπορεί και τίποτα. Αλλά ποιος είπε ότι πάντα πρέπει να κάνεις κάτι. Και οι μέρες μοιάζουν ξαφνικά πιο ωραίες. Ξέρεις πιο φωτεινές – έστω κι αν έξω έχει συννεφιά.

Δεν έχει σημασία τι θα κάνω, τι θα κάνεις. Το θέμα είναι ότι μας βγαίνουν μαζί όλα. Μπορεί να καθόμαστε στον ίδιο καναπέ και να μιλάμε ατελείωτα. Μπορεί εσύ να είσαι στο laptop και εγώ στο σταθερό για δικές μας δουλειές ο καθένας, κάνοντας ένα 2λεπτο διάλλειμα ανά μισή ώρα για ένα φιλί και μια αγκαλιά. Μπορεί να είσαι στην μία άκρη του καναπέ διαβάζοντας Elle και εγώ στην άλλη κατεβάζοντας το τελευταίο άλμπουμ τον Kills και να κοιταζόμαστε στα κρυφά. Μπορεί να μιλάς στο τηλέφωνο και εγώ να χτυπάω ένα νες στη κουζίνα και να γελάμε με μια ατάκα που θυμηθήκαμε. Μπορεί να ψάχνεις με άγχος στην ντουλάπα σου για το τι θα βάλεις στη δουλειά και εγώ απλά να σε κοιτάω λέγοντας βλαμμένα αστεία και κανείς μας να μην νιώθει ότι χάνει το χρόνο του.

Ναι, πως το είπα αυτό; Κανείς μας να μην νιώθει ότι χάνει το χρόνο του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό και οι πιο ηλιόλουστες μέρες. Τις μέρες που περνάμε μαζί…

Homeless for love

She thinks

Τα τελευταία χρόνια μένοντας μόνη μου δεν χρειάστηκε να πακετάρω πιστολάκι, μια αλλαξιά και τα καλλυντικά μου σε σάκους, πλαστικές σακούλες και λοιπά, με άγχος μήπως μου λείψει τίποτα για να πάω στο σπίτι εκείνου. Να πρέπει να σκεφτώ τι βιβλίο να πάρω μαζί μου, αν θα χρειαστώ καλού κακού και μια μπλούζα ακόμα. Να ανησυχώ αν ξέχασα κάτι. Να σκέφτομαι τι θα γίνει αν θελήσω να βάψω κόκκινα τα νύχια μου. Αν χρειαστώ κάποιο από τα περιοδικά μου ή κάτι άλλο, οτιδήποτε άχρηστο που μπορεί να μου καρφωθεί στο μυαλό. Για ναπω και την αλήθεια, είναι μια «μετακόμιση» που πάντα με ενοχλούσε.  Πάντα δεν με κούραζε. Με άγχωνε και με ταλαιπωρούσε. Και έτσι πάντα την απέφευγα.

Δεν θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που μπήκα σπίτι σου. Είχα πιεί λίγο παραπάνω και το μόνο που θυμάμαι καλά είναι να θέλω εσένα. Να σε κοιτάξω, να σε φιλήσω. Είναι αυτό που δεν βλέπεις γύρω σου, δεν ακούς και πολλά, δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Βλέπεις μόνο το πρόσωπο απέναντι σου, ακούς τους χτύπους της καρδιάς  σου και δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει.

Το πρωί, άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν  το προσωπό σου, μετά ότι το πάπλωμα είναι κεραμιδί και μετά ότι στην πόρτα έχεις κρεμασμένο ένα make up room καρτελάκι και χαμογέλασα. Ακόμα δεν είχες ξυπνήσει και είχα χρόνο να χαζέψω ότι αν άνοιγες την κουρτίνα θα έμπαινε άπλετο φως. Γύρισα πλευρό και είδα ένα κολάζ με κάρτες σαν αυτές που έχω και εγώ στο σαλόνι μου. Και χαμογέλασα. Έτσι με ξαναπήρε ο ύπνος.

Μια ώρα μετά, στο κανονικό μας ξύπνημα και ενώ μπήκα στο σαλόνι σου λάτρεψα το φως που έμπαινε από παντού. Μετά λάτρεψα τον παππού σου, αφού μου διηγήθηκες πως ήταν επιλογή του να αφήσει τα παράθυρα μόνο με τζάμια. Και χαμογέλασα με το άπλετο φως.

Μου άρεσε που το σπίτι σου δεν ήταν σαν τα πουκάμισα σου αλλά είχε χρώμα και μου άρεσε που δεν είχες λάμπες στο ταβάνι. Και χαμογέλασα. Μου άρεσε που ήθελες να μου φτιάξεις πρωινό. Μου άρεσε η κόκκινη κουζίνα σου και χαμογέλασα. Μου άρεσε που ήταν ένα καθαρό και πολύ όμορφα φτιαγμένο αγορίστικο σπίτι. Και ας  μου το είχες περιγράψει ως φοιτητικό. Μου άρεσε που δεν ήταν και χαμογέλασα.

Πριν μερικές μέρες και μετά από κάμποσες επισκέψεις –με  ύπνο- στο σπίτι σου, με ρώτησες γιατί αισθάνομαι άβολα. Το παραδέχτηκα, όμως η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ το σπίτι σου. Μου αρέσει που θέλω να σκαρφαλώσω στην βιβλιοθήκη σου και να μείνω για πάντα εκεί. Μου αρέσει που μέχρι να ξυπνήσω καλά καλά, κάθομαι στον καναπέ σου με την δανεισμένη μακριά σου φόρμα και να αφήνω όλο το φως την Νέας Σμύρνης να με λούζει. Και ας σκοντάφτω με την μακριά σου φόρμα.

Θα είχα ένα σπίτι με άπλετο φως, γεμάτο με κολάζ από κάρτες ή εικόνες από περιοδικά.  Δεν θα έκανα κόκκινη κουζίνα αλλά ξέρω πως ούτε εσύ θα επέλεγες να έχεις μια κόκκινη κουζίνα. Και το ξέρω με σιγουριά. Και σ αυτή την σκέψη χαμογελάω λίγο πιο πλατιά. Λίγο περισσότερο από το χαμόγελο που λες πως σ αρέσει. Και ας υποθέτω πως στην βιβλιοθήκη σου δεν είναι όλα τα βιβλία δικά σου αλλά παρακαταθήκη από αδερφή, μαμά, παππού..

Συμπέρασμα: Αρκεί να είσαι ερωτευμένη για να μην σε νοιάζει αν θα κουβαλάς και θα ξανακουβαλάς σε πλαστικές σακούλες όλα σου τα πράγματα ξανά και ξανά. Και να χαμογελάς γιαυτό.

He thinks

Είμαι παιδί του σπιτιού μου. Όχι με την έννοια που το λένε οι περισσότεροι – τύπου δεν βγαίνω έξω, δεν κάνω βόλτες, δεν λιώνω στα ποτά, δεν ξενυχτάω και απλά είμαι δουλειά, σπίτι, σπίτι, δουλειά. Όχι καμία σχέση – είμαι παιδί του σπιτιού από άλλη άποψη. Και τα ποτά μου θα πιω και τις βόλτες μου θα κάνω και θα ξενυχτήσω και σε φίλους θα κοιμηθώ, αλλά στο τέλος της νύχτας (άντε στις αρχές της μέρας) μου αρέσει να γυρνάω σπίτι.

Μπορεί να φταίει ότι μένω μόνος μου από σχετικά μικρός, ότι πάντα είχα τον δικό μου χώρο όταν οι κολλητοί μου έμεναν με τους δικούς τους και έτσι συνήθισα να ζω σπίτι μου.

Και εκεί που λες «αυτός είμαι εγώ, έτσι έχω μάθει και άντε να αλλάζω τώρα» έρχεται κάτι και στα αλλάζει όλα. Και την ώρα που όλοι απλά περιμένουν να πεις «μα τι κάνω τώρα;» πας πάλι κόντρα στο ρεύμα και απλά γουστάρεις. Ναι, μάλλον ξέφυγα κάπως από το θέμα μου…

Δεν το περίμενα αυτό που θα πω –μάλλον ούτε εκείνη– αλλά μου αρέσει ο χώρος της. Το σπίτι της. Ο κόσμος της. Νοιώθω άνετα, όσο παράξενο και αν μοιάζει αυτό. Όσο διαφορετικός και αν είναι αυτός ο χώρος, από τον δικό μου. Από τους χώρους που έχω συνηθίσει. Βλέπεις εγώ ζω σε έναν σχετικά minimal κόσμο, με λίγα έπιπλα, ακόμα πιο λίγα χρώματα και αρκετό φως. Εκείνη σε έναν ακριβώς αντίθετο κόσμο – πολλά έπιπλα, ακόμα περισσότερα μπλιμπλίκια, με χρώματα που λατρεύει και… παντζούρια!

Και εκεί που πας στοίχημα πότε θα κοπανήσεις πάνω σε ένα από τα τόσα πράγματα που υπάρχουν τριγύρω, ξαφνικά τα βρίσκεις όλα  τόσο οικεία. Τόσο δικά σου παράλληλα. Σε πιάνει ένα συναίσθημα άνεσης που πιστεύεις ότι τρομάζει τον άλλον, όσο θα τρόμαζε και εσένα όλο αυτό.

Τόσο άνετα ώστε να περπατάς ξυπόλητος. Τόσο άνετα ώστε να καθίσεις και να μαγειρέψεις. Τόσο άνετα ώστε να κάνεις μπάνιο. Τόσο άνετα ώστε να στρώσεις το κρεβάτι. Τόσο άνετα ώστε να μην σε ενδιαφέρει να καπνίσεις, αφού εκείνη δεν καπνίζει. Τόσο άνετα ώστε να δανειστείς τα κλειδιά και να πεταχτείς μέχρι το mini market. Τόσο άνετα ώστε να μείνεις χωρίς πράγματα 48 ώρες μακριά από το δικό σου κόσμο και να μην σου έχει λείψει. Τόσο άνετα ώστε να μείνεις 5 ώρες μόνος σου στο σπίτι της και να μην καταλάβεις πως πέρασε η ώρα.

Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να παίρνει ο πρώην της τηλέφωνο, να μιλάνε για μισή ώρα και εσύ να μην τα παίρνεις – απλά να βγαίνεις για τσιγάρο στο μπαλκόνι επειδή ξαφνικά σε έπιασε η διακριτικότητά σου. Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να γνωρίζεις ότι τα μισά έπιπλα έχουν προϊστορία με κάποιον άλλον και εσύ απλά να μην σου καίγεται καρφάκι. Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να βαράνε τα τηλέφωνα το ένα μετά το άλλο για δύο συνεχόμενες ώρες και εσύ απλά όταν αγχώνεται να της κάνεις νόημα ότι δεν πειράζει.

Και όταν τα βάζεις κάτω τα πράγματα, τα σκέφτεσαι λίγο καλύτερα και αναρωτιέσαι «πως μπορεί να γίνεται αυτό τώρα;», έρχεται στα καπάκια και η απάντηση. Ναι, είναι ξεκάθαρο γιατί τελικά όλα μοιάζουν τόσο άνετα εκεί – γιατί εκεί έχει πολύ από αυτήν.

Όλος ο χώρος της έχει το άρωμά της και αυτό είναι υπέρ αρκετό…

Απλά εμείς...

 
She thinks
Ξέρω πως δεν θα αντέξει κανείς να διαβάσει παραπάνω από τρεις γραμμές. Πρέπει να κάνω πιασιάρικες τις τρείς πρώτες γραμμές μου και μετά τις άλλες τρείς για να κρατήσω τον αναγνώστη και επειδή πάντα ξεκινάμε με μένα, πέφτει σε μένα το βάρος. Εντάξει, θα τα καταφέρω. Σε φαντάζομαι στον υπολογιστή σου, στο μικρό σου γραφειάκι να ακούς μουσική, να πίνεις καφέ και να καπνίζεις. Φαντάζομαι τον χώρο λουσμένο στον ήλιο και το φως. Σε φαντάζομαι με το κοντομάνικο και ας κρυώνεις. Σε φαντάζομαι να σταματάς κάθε λίγο να γράφεις και να σιγοτραγουδάς στίχους μέχρι να βρεις τις επόμενες λέξεις. Θα θελα να ήμουν εκεί για να γράψω αυτό το ποστ. Το ποστ με τίτλο ΕΜΕΙΣ.
Είναι μεγάλη λέξη το εμείς. Είναι τεράστια. Δεν είναι καν το εσύ και το εγώ. Είναι το εμείς. Και είναι και όλη η βαρύτητα που κουβαλάει μια λεξούλα πέντε γραμμάτων που ενώνει δύο ανθρώπους. Υπάρχεις εσύ. Και δεν ξέρω αν στο έχω πει, σε θαυμάζω. Θαυμάζω τον τρόπο σου. Και μέσα σ' όλο αυτό σου βρίσκω μικρά ελαττώματα. Δεν είσαι άπιαστος. Και θέλοντας να σου φτιάξω τα μικρά σου -για  μένα- «κενά» μ' αρέσει ακόμα πιο πολύ όλο αυτό. Μου μαθαίνεις τόσα. Ξέρεις τόσα. Και δέχεσαι όσα σου δίνω εγώ. Μ' αρέσει ο τρόπος που περπατάς. Ο τρόπος που ψάχνεις στο χέρι μου όταν καθόμαστε κάπου. Ο τρόπος που με κοιτάς. Εσύ. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου πολλά. Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος που σκυθρωπιάζεις όταν κάτι δεν σου αρέσει και τότε θέλω να φέρω τα πάνω κάτω μόνο και μόνο για να χαμογελάσεις ξανά.
Και...
Υπάρχω και εγώ.
Εσύ και εγώ. Δηλαδή εμείς..
Και μ' αρέσει που λέμε, που σκεφτόμαστε τα ίδια. Μ' αρέσει που έχουμε τεράστια κοινά και τεράστιες διαφορές. Αν τα βάλω σε μια φανταστική ζυγαριά δεν θα γέρνει πουθενά. Θα υπάρχει μια μαγική ισορροπία. Και αυτή η μαγική ισορροπία είναι όλο το μυστικό. Γιατί μικρό μου παρανοικό μόνο αυτό μας λείπει, η ισορροπία.

ΥΓ.: You do something to me, something deep inside.



He thinks 
Μοιάζει λίγο περίεργο. Ξέρεις από πια άποψη... Πόσο παρανοϊκό είναι να γράψει κάποιος για το «εμείς», όταν δεν μπορεί να βάλει πέντε σωστές λέξεις και να δημιουργήσει μια νορμάλ πρόταση για το «εγώ». Και τότε, την ώρα που το σκέφτεται αυτό, έρχεται και η απάντηση: ναι, υπήρχε τελικά λόγος που δυσκολευόμουν για το «εγώ», γιατί έλειπε το άλλο κομμάτι του παζλ μου. Ενώ το «εμείς» από εκεί που δεν το περίμενες, μοιάζει πιο ολοκληρωμένο. Μοιάζει πιο παρανοϊκά γλυκό. Μοιάζει πιο ωραίο. Μοιάζει, όπως ήθελες πάντα να μοιάζει. Μοιάζει, όπως φανταζόσουν πάντα να μοιάζει.
Εμείς, λοιπόν... Εμείς του ένα -και κάτι μέρες- μήνα, εμείς του πάθους χωρίς όρια, εμείς της άμυνας, εμείς των σκαμπανεβασμάτων, εμείς της τρέλας (και της λογικής μαζί), εμείς των ασπρόμαυρων ταινιών, εμείς της γεμάτης αγκαλιάς, εμείς των δικών μας κομματιών, εμείς του φιλιού που προκαλεί ανατριχίλες, εμείς που θέλουμε να χαθούμε σε έναν δικό μας κόσμο, εμείς που θα δούμε όλα τα μέρη μαζί, εμείς που θέλουμε να κάνουμε τα πιο ωραία πράγματα μαζί, εμείς που περπατάμε στους δρόμους ηλιόλουστες ανοιξιάτικες μέρες, εμείς που ζούμε την κάθε μέρα λες και δεν θα έχουμε άλλη, εμείς των τηλεφωνημάτων μέχρι το πρωί, εμείς που μας κάνει μόνο το 100%, εμείς που θέλουμε να αγγίξουμε το τέλειο, εμείς που όταν όλα είναι στο κόκκινο τότε όλα είναι καλά, εμείς που λέμε το «μόνο μαζί» και το εννοούμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Εμείς που αν ήμασταν...
...κομμάτι, θα ήμασταν από το «I want you» μέχρι το «There is a light that never goes out»
...βιβλίο, θα ήμασταν από το «High fidelity» μέχρι το «Σπίτι του ύπνου» (και όλη την παράνοια που κρύβει αυτό μέσα) 
...ταινία, θα ήμασταν από το «Notebook» μέχρι το «Love me if you dare»
...στέκια, θα ήμασταν από το Use μέχρι το Μπρίκι
...γλυκά, θα ήμασταν από καρυδόπιτα μέχρι πάβλοβα
...μέρες, θα ήμασταν από τη Δευτέρα μέχρι τη Κυριακή
...διάσημο ζευγάρι, θα ήμασταν από τους Έλλη Λαμπέρη και Δημήτρη Χορν, μέχρι τους Marion Cotillard και Guillaume Canet
...ο ένας χωρίς τον άλλον, θα έμοιαζαν όλα τόσο ανούσια

Ναι, απλά εμείς...

Εξομολογήσεις

She thinks

«είναι ωραίο να ξέρεις πως μπορείς να μαγειρέψεις με κάποιον επειδή και εκείνος σαπουνίζει τις πιπεριές, επειδή και εκείνος διαλέγει τα σωστά λαχανικά. Ξέρεις πως μπορείς να μαγειρέψεις μαζί του όταν πλένει πάντα τα χέρια του πριν και όταν δεν τον ενοχλεί που ψάχνεις με μανία τις ημερομηνίες λήξεως. Είσαι πια σίγουρη ότι μπορείς να μαγειρέψεις με κάποιον όταν εκείνος σε ρωτάει «να το κάνω έτσι ή μήπως σε πονέσει το στομάχι σου;» αλλά όχι γλυκανάλατη ερώτηση, απλά μια ερώτηση που δείχνει ότι λαμβάνει υπόψη του ότι θα φας και εσύ.

«είναι ωραίο να ξέρεις πως μπορείς να ξυπνήσεις άνετα με κάποιον επειδή με μαγικό τρόπο ξυπνάτε την ίδια ώρα. Ξέρεις πως μπορείς να ξυπνήσεις με κάποιον όταν δεν σε νοιάζει αν αργήσεις στο γραφείο. Είσαι πια σίγουρη ότι μπορείς να ξυπνήσεις με κάποιον όταν απλά χαμογελάς όταν ανοίγεις τα μάτια σου»

«είναι ωραίο να ξέρεις να κάνεις βόλτες με κάποιον επειδή κάνετε την ίδια διαδρομή χωρίς να την έχετε συμφωνήσει. Ξέρεις πως μπορείς να κάνεις βόλτα με κάποιον όταν τα βήματα σας συγχρονίζονται και ο ένας προσέχει τις λακκούβες στο βήμα του άλλου. Είσαι πια σίγουρη για τις βόλτες σου με τον άλλον δεν αφήνεις το χέρι σου από το χέρι του ακόμα και να πρέπει να κάνεις κύκλο γύρω από το δέντρο»

«είναι ωραίο να ξέρεις ότι μπορείς να δεις ασπρόμαυρες ταινίες με τον άλλον όταν εκείνος ο άλλος έχει απίστευτη συλλογή από τις αγαπημένες σου. Ξέρεις πως μπορείς να δεις ασπρόμαυρες ταινίες με κάποιον όταν στην συλλογή του έχει όσες θες να δεις και τις ψάχνεις καιρό. Είσαι πια σίγουρη πως θες να βλέπεις ταινίες με κάποιον όταν ανακαλύπτεις ότι μπορείς να δεις μαζί του 3 στην σειρά σε ένα βράδυ»

«είναι ωραίο να ξέρεις πως μπορείς να μιλήσεις για τα αγαπημένα σου βιβλία με κάποιον. Ξέρεις πως μπορείς να μιλήσεις για τίτλους και συγγραφείς μαζί του όταν ανακαλύπτεις πως στην τσάντα σου έχεις το αγαπημένο βιβλίο εκείνου κατά τύχη. Είσαι πια σίγουρη όταν στην βιβλιοθήκη του βρίσκεις όλα όσα αγαπάς σε χαρτί»  

«είναι ωραίο να κάνεις ζήλιες. Ξέρεις πως κάνεις ζήλιες όταν όλα σε πειράζουν. Ακόμα και ο ήχος από ένα μήνυμα. Είσαι πια σίγουρη ότι ζηλεύεις όταν ακούς ήχο από μήνυμα όταν αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ»

«είναι ωραίο να ξέρεις είναι στιγμές που απλά δεν μπορείς να κάνεις έναν διάλογο της προκοπής με τον άλλον. Ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις έναν διάλογο της προκοπής με τον άλλον όταν απλά ο διάλογος δεν βγάζει νόημα. Είσαι πια σίγουρη πως ο διάλογος δεν θα καταλήξει πουθενά όταν απλά δεν καταλήγει πουθενά. Μικρή παράνοια»

«Είναι ωραίο να παρανοείς. Να ζεις μικρές παράνοιες. Ξέρεις πως ζεις μικρές παράνοιες όταν συμβαίνουν παράλογα πράγματα και εσύ τα δικαιολογείς. Είσαι πια σίγουρη ότι η παράνοια είναι στην ζωή σου όταν από λεπτό σε λεπτό ερωτεύεσαι όλο και πιο πολύ αυτή την παράνοια»

«είναι ωραίο να ξέρεις πως από λεπτό σε λεπτό ερωτεύεσαι. Ξέρεις πως ερωτεύεσαι όταν συμβαίνουν όλα τα παραπάνω. Είσαι πια σίγουρη πως ερωτεύεσαι όταν γράφεις για αυτό. Και όταν έχει παρέα στην παράνοια»

He thinks
Δεν είμαι καλός στα λόγια. Μμμ… Καλά αυτό δεν είναι και πολύ σωστό. Είμαι καλός στο να λέω ιστορίες. Πιστεύω ότι είμαι καλύτερος στο να γράφω όμως. Μμμ… Καλά αυτό δεν είναι και πολύ σωστό. Δεν είμαι και τόσο καλός στο να εξομολογούμαι. Ή τουλάχιστον πιστεύω ότι δεν είμαι. Ή τουλάχιστον δεν πίστευα ότι ποτέ θα ήμουν. Μπέρδεμα ε; Μάλλον…
Απλά δες το σαν κάτι που πίστευες ότι ποτέ δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς ποτέ να το έχεις κάνει! Και όταν ξαφνικά κάποιος/κάτι στο βγάλει από μέσα σου νοιώθεις απλά απίστευτα που το κατάφερες. Τόσο απίστευτα όπως το κάθε λεπτό που περνάω μαζί σου.
Εξομολογήσεις λοιπόν ε; Από τα θέματα που τα ψιλοφοβάμαι, όχι γιατί δεν ξέρω τι θα γράψω ξαφνικά, αλλά γιατί δεν θέλω να αφήσω έξω τίποτα. Και είναι τόσα αυτά που θέλω μαζί σου…
Εξομολογούμαι ότι… φοβάμαι να μην κάνω κάποιο λάθος, ξενερώσεις μαζί μου και δεν θέλεις να με ξαναδείς
Εξομολογούμαι ότι… δεν θέλω με τίποτα αυτό που ζούμε να είναι ένας ενθουσιασμός της αρχής. Και δεν πιστεύω ότι είναι. Θέλω να έχει διάρκεια. Και πιστεύω ότι θα έχει
Εξομολογούμαι ότι… θέλω να χαθούμε μαζί σε ένα ερημικό νησί και να μην μας απασχολεί τίποτα από αυτά που υπάρχουν στο μυαλό μας στην πόλη…
Εξομολογούμαι ότι… είσαι ότι πιο ωραίο έχω γνωρίσει στη ζωή μου
Εξομολογούμαι ότι… ακόμα δεν έχω καταλάβει τι μου έχεις βρει και είσαι μαζί μου
Εξομολογούμαι ότι… δεν πρόκειται ποτέ να σου κάνω μαλακία
Εξομολογούμαι ότι… μαζί θα δούμε τις πιο ωραίες ασπρόμαυρες ταινίες ever
Εξομολογούμαι ότι… χαμογελάω τρελά κάθε φορά που σε έχω αγκαλιά
Εξομολογούμαι ότι… θέλω να δω μαζί σου πολλά ακόμα ξημερώματα – σαν το πρώτο, ξέρεις εσύ
Εξομολογούμαι ότι… είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου

Office thoughts

She thinks

Περπατάς για το γραφείο και αναρωτιέσαι που πας με την βροχή για δουλειά ενώ θα έπρεπε να είσαι τυλιγμένη με κουβέρτα στον καναπέ, να πίνεις αρωματικά τσαγάκια, να τρως σοκολάτα και να κάνεις μαραθώνιους ασπρόμαυρων ταινιών. Σε άλλη περίπτωση, περπατάς προς το γραφείο, ο ήλιος σε τυφλώνει, θέλεις να βγάλεις το μπουφάν σου και στο στενό του γραφείο να πας προς Σύνταγμα.

Σε όλες τις περιπτώσεις απλά δεν θες να πας στο γραφείο. Εκτός αν…

Εκτός αν και εκείνος είναι στο γραφείο του. Αν πρέπει να είναι στο γραφείο και δεν μπορεί να δει ασπρόμαυρες ταινίες μαζί σου, αν δεν γίνεται να βρεθείτε την ίδια βροχερή μέρα στον ίδιο καναπέ. Αν δεν μπορεί να έρθει μαζί σου στο Σύνταγμα βόλτα. Οπότε πάτε όλοι στο γραφείο σας.

Και μιλάτε από το gmail, στήνετε το blog σας, κάνετε συζητήσεις για κύτταρα με αυτοκτονικές τάσεις.

Στην δική μας περίπτωση τα πράγματα μοιάζουν τέλεια, τουλάχιστον αυτή την εποχή. Δεν είμαστε executives. Δεν μπαινοβγαίνουμε σε meetings. Δεν πήζουμε στα deadlines. Μιλάμε στο gmail, στήνουμε το παιδί-blog, κάνουμε συζητήσεις για κύτταρα που δεν έχουν καμία ελπίδα.

Όταν εκείνος δείχνει online αλλά αργεί να μου απαντήσει περνάνε 1500 σκέψεις από το μυαλό μου. Και ας είναι για 5 λεπτά. Όταν μου λέει «πάω να πάρω καφέ» αναρωτιέμαι αν βαρέθηκε το chat μας και απλά θέλει να τα πει και με κανέναν άλλο. Αναρωτιέμαι τι έχει στο ατελιέ και τι στο καλό λέει τόσες ώρες στο διαφημιστικό. Το χειρότερο μου είναι όταν μου λέει «βγήκα σε meeting» και εννοεί ότι είναι στο Use. Τον πνίγεις ή δεν τον πνίγεις;

Όμως έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ακουμπάει στην πλάτη της μαύρης καρέκλας του γραφείου, να μασουλάει το καπάκι του στυλό, να χαζεύει έξω και να σκέφτεται ιδέες για σινεμά, εκθέσεις, βόλτες. Να χαμογελάει για την προηγούμενη νύχτα, την μουσική που εκείνος της μαθαίνει, για τα ισπανικά που θα ξεκινήσουν, για τα πρωινά ξυπνήματα, τα ταιριαστά top5.

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να είναι μουτρωμένος για το τελευταίο καβγαδάκι.

Έχω πυρετό και μου ζήτησες να γράψουμε για τις σκέψεις στο γραφείο. Ενώ είμαι στο γραφείο μου και εσύ στο δικό σου. Και έξω έχει ήλιο. Και είναι Παρασκευή. Απλά θέλω να έρθει η ώρα να σε δω. Αυτό.

He thinks

Office thoughts; Τι αστεία ατάκα θα έμοιαζε αυτή πριν από λίγο καιρό. Όχι για πολλούς λόγους, απλά δεν υπήρχε ο χρόνος για πολλές «εξωσχολικές» σκέψεις, πέρα από deadline, διορθώσεις, μακέτες, κείμενα, τυπογραφία και ότι άλλο χρειάζεται για να βγει στην ώρα του –και καλό συμπληρώνω εγώ– ένα έντυπο. Α, και επειδή δεν υπήρχε αυτή…

Αλλά κοίτα που μια αλλαγή μπορεί να φέρει πολλές… αλλαγές! Ή για την ακρίβεια κοίτα που μια κακή αλλαγή (βλέπε οικονομική κρίση) μπορεί να φέρει πολλές… καλές αλλαγές. Όπως το άνοιγμα των σκέψεών σου. Σκέψεις που ούτε καν τις είχες φανταστεί, αλλά πλέον μοιάζουν απαραίτητες στην καθημερινότητά σου. Κάτι σαν εθισμός!  

Σκέψεις για το πόσο όμορφο ήταν το σημερινό πρωινό ξύπνημα, που δεν είχε άγχος αλλά μόνο μια (άντε δύο, καλά τρεις) ζεστή αγκαλιά. Σκέψεις γιατί αργεί να φτάσει στη δουλειά της και δεν είναι online στο gmail να μιλήσουμε και αρχίζει να μου λείπει. Σκέψεις για το πώς μπορώ να την κάνω πιο γρήγορα από το γραφείο μου, ώστε να την δω μια ώρα πιο νωρίς. Σκέψεις για το αν μιλάει παράλληλα και με άλλους στο chat, όσο μιλάει και μαζί μου (ναι, περνάνε και αυτά από το μυαλό όταν αργεί να απαντήσει). Σκέψεις για το τι θα έχει όρεξη να κάνουμε απόψε – σινεμά, μπαρ, άραγμα σπίτι, οι δύο μας ή με φίλους; Σκέψεις αν με βαρεθεί γρήγορα. Σκέψεις για βόλτες στην ηλιόλουστη Αθήνα, με μια φωτογραφική μηχανή, ξαφνικές εμπνεύσεις και γέλια. Σκέψεις με σχέδια – σχέδια για να προλάβουμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Σκέψεις με πολλές δόσεις από μικρές παράνοιες. Σκέψεις για το πως η ευτυχία τελικά υπάρχει εκεί που δεν το περιμένεις. Σκέψεις για ένα ωραίο top5. Σκέψεις για μια απόδραση μαζί της ακόμα και για ένα σαββατοκύριακο. Σκέψεις με το πιο ωραίο φιλί μέσα. Σκέψεις για το όσο περίεργη κι αν είναι η ζωή μου ξαφνικά, μπορώ να χαμογελάω χαρούμενα. Σκέψεις-μαντεψιές για το τι μπορεί να σκέφτεται τώρα. Σκέψεις-απέχθειας με τους χαζούς τσακωμούς. Σκέψεις-περιέργιας για το τι μπορεί να έχει γράψει από πάνω στο post. Σκέψεις-ταξίδια του μυαλού για την πρώτη μέρα που είδα το πρόσωπο της το πρωί. Σκέψεις-στοιχήματα για το που μπορεί να φτάσει αυτό.

Σκέψεις σιγουριάς ότι θέλω τελικά να πάει μακριά αυτό…

Ο έρωτας κάνει… ζήλιες

 

She thinks

Μοιάζει με τσίμπημα από μέλισσα. Δεν καταλαβαίνεις από που ήρθε ο πόνος, μέχρι να δεις την μέλισσα λίγο παραπέρα. Για μερικά λεπτά σε πιάνει πανικός, τρομάζεις. Μα μετά καταλαβαίνεις ότι δεν χρειαζόταν. Ήταν ένα απλό τσίμπημα. Σε μερικές ώρες θα περάσει.

Δεν ζηλεύω τις φίλες μου, ποτέ δεν έχω πει ότι θα θελα να είχα κάτι δικό τους ή ότι θα θελα να είμαι στην θέση τους. Όταν ήμουν μικρή είχα ζηλέψει τρομερά τα φορέματα που είχε η Κωνσταντίνα στην ντουλάπα της Barbie της και όταν το κατάλαβε η μαμά μου με βοήθησε να μαζέψω λεφτά για να πάρω την δική μου ντουλάπα.

Με τα αγόρια το πράγμα είναι πιο περίπλοκο. Ο έρωτας έχει μέσα του μεγάλες δόσεις κτητικότητας. Θες τον άλλον κατάδικο σου. Θες να σου επιβεβαιώνει τον ερωτά του με όλους τους τρόπους. Θες να είναι 100% μαζί σου. Για μένα όσο πιο πολύ ερωτευμένος είσαι τόσο πιο πολύ διεκδικείς τον άλλο. Ακόμα και από φανταστικές αντιπάλους. Ακόμα και από τα αγαπημένα του χόμπι.

Έχω ζηλέψει και με έχουν ζηλέψει. Έχω διεκδικήσει και με έχουν διεκδικήσει. Μα στις περισσότερες φορές βαρέθηκα στην μέση του έργου. Δεν είχε πλάκα. Σαν να το έκανα για να το κάνω. Σαν να έδινα ένα ουπς σε κάτι αδιάφορο μέσω της ζήλιας. Σαν να προσπαθούσα να δείξω ζήλια αντί να μπω στον κόπο να πείσω τον άλλον για τον ερωτά μου. Γιατί ίσως σε κάποιες περιπτώσεις η ένταση της ζήλιας να ήταν και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της σχέσης. Και είναι μεγάλη παγίδα αυτό.

Μιλάω για το παρελθόν γιατί νομίζω ότι εκείνο και οι εμπειρίες σου καθορίζουν τις συμπεριφορές σου.  Και τώρα πάω στο παρόν και σκέφτομαι ότι η ζήλια στον έρωτα δεν έχει να κάνει με ανασφάλειες. Δεν έχει να κάνει με το πόση εμπιστοσύνη έχω εγώ στα ωραία μου μάτια και στις καλές μου τις ατάκες. Στο πόσο κάνω τον άλλο να γελάει. Οκ, έχει λίγο να κάνει με το αν πιστεύεις ότι είσαι μπάζο και ότι ο άλλος μονίμως κοιτάζει αλλού και ανά πάσα στιγμή θα στην φέρει, αλλά αυτές υποθέτω είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Έχει να κάνει με το ότι απλά θες τον άλλο πολύ. Τελεία.

Ναι ζηλεύω. Ναι με τσιμπάει μια μέλισσα την ημέρα. Τουλάχιστον.  Και τι μπορείς να κάνεις αν η μέλισσα είναι στα κέφια της και δεν την έχεις πάρει χαμπάρι γιατί απλά έχεις κλείσει τα μάτια για να απολαύσεις άλλο ένα του φιλί;

He thinks

Ζήλια ε; What the fuck… Αν άκουγαν οι κολλητοί μου την ατάκα «ζήλεψα» από μένα θα τους έπιανε νευρικό γέλιο. Μάλλον θα πίστευαν ότι τους κάνω πλάκα. Όχι ότι δεν έχω ζηλέψει, αλλά ποτέ σε μια σχέση – ναι είναι περίεργο, αλλά ζηλεύω έναν φίλο που παίζει καλή κιθάρα, αλλά όχι έναν άγνωστο που την πέφτει στην κοπέλα μου! Οι άλλοι λένε ότι το παθαίνω αυτό γιατί ποτέ δεν ήμουν στο φουλ κόκκινο με κάποια. Εγώ λέω ότι το παθαίνω αυτό γιατί απλά είμαι πιο ρεαλιστής, ψύχραιμος και περνάω αρκετές πιθανές αντιδράσεις από το μιξεράκι της λογικής πρώτα.
Ναι, αν με ρώταγες πριν από περίπου ένα μήνα θα σου έλεγα ότι αγνοώ αυτό το συναίσθημα που κάνει τους άλλους έτοιμους να εκραγούν, τα μάτια τους να πεταχτούν έξω και μετατρέπουν τα νεύρα τους σε χορδές ηλεκτρικής κιθάρας. Αν με ρώταγες πριν από περίπου ένα μήνα όμως…
Τι είναι ζήλια; Δεν ξέρω να σου απαντήσω δίνοντάς σου τον ορισμό –και όχι δεν θα τον ψάξω στο google– αλλά μπορώ να σου πω δίνοντάς σου αυτά που κάνουν το μυαλό μου να νοιώθει περίεργα και το στομάχι μου έτοιμο να διαλυθεί. 
Ζήλια είναι… να βλέπω το βλέμμα κάποιου άλλου καρφωμένο πάνω σου (μόνο εγώ θέλω να σε κοιτάω έτσι)
Ζήλια είναι… να έρχονται μελαγχολικά κομμάτια στο κινητό σου από άλλους (κομμάτια που αρέσουν και σε εμένα πάρα πολύ)
Ζήλια είναι… να κοιτάζω παλιές όμορφες φωτογραφίες σου που έχουν τραβήξει άλλοι (εμείς πότε θα βγάλουμε τέτοιες;)
Ζήλια είναι… να ακούω σε όλες τις ιστορίες σου και την ύπαρξη ενός πρώην (μικρή, αλλά παραμένει ένα είδος ζήλιας)
Ζήλια είναι… να ξέρω ότι έχεις κάνει τόσα πράγματα με άλλους που σε κάνουν ευτυχισμένη (θέλω να είσαι ευτυχισμένη και μαζί μου)
Ζήλια είναι… να φανταστώ ότι μπορείς να αγκαλιάσεις/φιλήσεις/ερωτευτείς κάποιον άλλο όπως εμένα (αυτή η αγκαλιά/φιλη/έρωτας είναι δική μας. Και μόνο!)
Ναι, μάλλον κάτι ήξεραν τελικά οι φίλοι μου…

Sweet moments

She thinks

Και θέλω να σου πω πόσο θα θελα να είχαμε ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκο τώρα. Και ας μην το τρώγαμε όλο. Και ας τρώγαμε μόνο ένα κομματάκι ο καθένας μας. Και ας πηγαίναμε για ύπνο και να το βρίσκαμε το πρωί. Και ας είχε κοκκαλώσει το φύλλο. Και ας είχε ζαχαρώσει το σιρόπι. Ηθελα μόνο να είχαμε εκείνο το ταψάκι , μόνο και μόνο για να γελάμε από πάνω του με το πιρούνι  μας κοροιδεύοντας την λαιμαργία μας.

Και μετά σκέφτομαι πως θα μου αρκούσε να είχαμε και από μια πάστα. Μια μικρή παστούλα ο καθένας. Μια πάβλοβα για μένα και μια σοκολατίνα για σένα. Στις τρείς κουταλιές θα σε κοιτούσα με λυπημένο ύφος και θα σου πρότεινα ανταλλαγή. Και εσύ θα υπέκυπτες.

Ας είχαμε και δυό κομματάκια καρυδόπιτα. Από εκείνη την ωραία, την αφράτη, με το σιρόπι και τα μεγάλα bonus κομμάτια καρύδι που δεν έχουν θρυμματιστεί καλά.

Εδινα όλα τα παραπάνω για δύο πανακότες με καραμέλα και ίσως σκεφτόμουν σοβαρά να έδινα όλα μου τα λεφτά για ένα τιραμισού στην Ρώμη.. μαζί σου..

He thinks

Για τους περισσότερους το να είσαι γιος ζαχαροπλάστη (και φούρναρη) σημαίνει ότι ξέρεις να φτιάχνεις γλυκά με κλειστά μάτια. Για κάποιους άλλους αυτό σημαίνει ότι απλά είσαι εθισμένος στη σοκολάτα και τη ζάχαρη. Για  μένα δεν σημαίνει τίποτα από τα παραπάνω. Ίσως επειδή πάντα μου άρεσε να πηγαίνω κόντρα στα δεδομένα (των άλλων). Ίσως επειδή απλά ένα γλυκό μου χαλάει τη γεύση του αλκοόλ – αγαπημέ νη μου ατάκα αυτή για να αποφύγω ένα κέρασμα.

Αλλά – ναι, όμορφό μου, εδώ υπάρχει αλλά. Αγαπάω τα γλυκά, με τον τρόπο μου όμως. Όπως μια καρυδίποτα της μαμάς (και μόνο) για όλες τις ώρες… ακόμα και μετά από ξενύχτι. Ή μια χορταστική μηλόπιτα για πρωινό, μαζί με τον καφέ και 2-3 τσιγάρα. Και δεν μπορώ να πω όχι σε ένα προφιτερόλ που «κολυμπάει» σε μια πηχτή σοκολάτα. Ούτε σε ένα γαλακτομπούρεκο με το σιρόπι να σου ζαλίζει το μυαλό και τις αισθήσεις – ξέρεις εσύ από πού.

Το πιο ωραίο γλυκό είναι ένα όμως – αυτό που ένα βράδυ, μετά από ποτά και απίστευτες συζητήσεις θα το πάρουμε παρέα, ενώ θα έχουμε πεταχτεί εκεί με το smartακι (δεν σου χαλάω όνειρο) και θα γυρίσουμε σπίτι να το απολαύσουμε με ένα κουτάλι στο χέρι ο καθένας. Έστω κι αν φάμε μία μπουκιά. Δεν έχει σημασία πως… Γιατί απλά αυτό θα είναι το γλυκό μας…

They think

Μετά από αυτό μην πας στο ψυγείο..

Βγάλε μια κόλλα χαρτί, έχει τέστ...

Το concept: Αυτό το βράδυ Παρασκευής μείναμε μέσα, έξω θα κάνει πολύ κρύο (όπως λένε οι φήμες και τις υπόλοιπες τρείς ημέρες), θα παραγγείλουμε burgers (ήδη το κάναμε) και θα μάθουμε πόσα ξέρει ο ένας για τον άλλον, μετά από ένα μήνα και κάτι ανελέητο τσατ, περίπου 20 ραντεβού και κάμποσα ξενύχτια με συζητήσεις σε καναπέδες. 
Θα ετοιμάσουμε δύο ξεχωριστές δεκάδες με ερωτήσεις, με την ελπίδα ότι θα απαντήσουμε ο καθένας σε όλες σωστά και τον ρεαλισμό ότι για άλλη μια φορά δεν θα καταφέρουμε να βγάλουμε νόημα. 

She asks
Ποιό κοινό χαρακτηριστικό έχουν οι δουλειές των ονείρων μου; Αν και πλέον τη λύσαμε την απάντηση για μένα έχουν δύο κοινά: 1. να είσαι δημιουργική και 2. να είσαι εσύ, πάντα...

Τι πιστεύεις ότι με ενοχλεί σε σένα; ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ότι δεν μπορώ να σε κάνω να μου έχεις καμία εμπιστοσύνη...

Ποιό νομίζω ότι είναι το πιο κοινό μας σημείο; Ειλικρινά; Πολλά... Αλλά σίγουρα αυτό που νοιώθουμε (ναι και θέλουμε) ο ένας από τον άλλον. Ναι και αυτό που ζούμε τώρα...

Ποιό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα; Έχεις πολλά και για αυτό σε αγαπάω. Αλλά αυτό που θεωρώ ότι θεωρείς είναι η τάση σου να τα λες όλα! Και μερικές φορές χύμα. Και μετά απλά αναρωτιέσαι «καλά έκανα και το είπα;». Άρα η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν θεωρείς το χύμα ή την απορία σου στο τέλος το μεγαλύτερό σου ελάττωμα...

Τι είναι αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ στους άλλους; Το ψέμα (και μάλλον η κακία). Μην μου πεις όχι, ήταν το νο.1 στο top5 σου με αυτά που σε ενοχλούν στους άλλους...

Σε ποιό μέρος της Ελλάδας δεν έχω πάει ποτέ και περιμένω μια μεγάλη στιγμή για να πάω; Αν και ξέρω ότι έχεις καταφέρει και έχεις γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα (και την υπόλοιπη σχεδόν είχες κανονίσει να τη γυρίσεις μέσα στον επόμενο μήνα) θέλω να πιστεύω ότι είναι η Σέριφος. Όχι για πολλούς λόγους, αλλά εκεί θα σε πάω το καλοκαίρι...

Ποιά τρία αντικείμενα θα έπαιρνα από το σπίτι αν έπιανε φωτιά; Λοιπόν να ξεκαθαρίσω κάτι: το σπίτι σου μπορεί εύκολα να πιάσει φωτιά με τόσα πράγματα που έχει μέσα. Πιστεύω ότι θα έπαιρνες: 3. τον φορτιστή του iphone. 2. το laptop σου. 1. (πλέον) τη φωτογραφική σου μηχανή.
ΥΓ. Αν ήμουν και εγώ εκεί όταν θα έπιανε φωτιά θέλω να πιστεύω ότι θα έκανες μια (μικρή) προσπάθεια να με βγάλεις έξω...

Πως θα ήθελα να γεράσω; (Αν μιλάμε για μέρος) Εκεί που πιστεύω ότι θα ήθελες να γράψεις και το βιβλίο σου, στα Κύθηρα. (Αν μιλάμε γενικά) Εκεί που θα νοιώθεις ασφάλεια, αγάπη, πάθος, ακόμα και αν είσαι 80 ετών...

Ποιό στοιχείο του χαρακτήρα σου με εξιτάρει; Άμα το ήξερα θα το εκμεταλλευόμουν συνέχεια...

Ποιό εξωτερικό σου χαρακτηριστικό χαζεύω; Μέχρι την Τετάρτη θα ζούσα με την απορία. Πλέον ξέρω ότι είναι τα μαλλιά μου... Χοχοχο... Θέλω να πιστεύω το βλέμμα μου όταν σε κοιτάω στα μάτια...

She thinks για τις απαντήσεις του: Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι ότι βαριέμαι εύκολα. Δεν έχω πάει στην Σαντορίνη και αν έπιανε φωτιά το σπίτι μου θα έπαιρνα την φωτογραφία του μπαμπά μου, ένα αγαπημένο μου βιβλίο και το κουτάκι με τα εισητήρια από τις συναυλίες και τα ταξίδια που θα έχω κάνει μαζί σου. Μου αρέσει το βλέμμα σου όταν με κοιτάς, λατρεύω τα μαλλιά σου, θέλω να γεράσω σε ένα μέρος με ασφάλεια,αγάπη και πάθος. Με ενοχλεί το ψέμα και ναι, δεν σου έχω εμπιστοσύνη.
Όμως τι σημασία έχει όταν το μόνο που με νοιάζει είναι να ανεβάσουμε αυτό το πόστ και να πάμε για αγκαλιές;

He asks

Λατρέυω όταν ξυπνάω το πρωί.. να γύριζεις στο πλάι και να κοιτάς εμένα, να κάνεις αγκαλιές, να λες γλυκόλογα, να κάνεις αγκαλιές, να πίνεις καφέ (έχω όλη την συνταγή) και ξέχασα.. να ξυπνάς μαζί μου!

Οι παλμοί στην καρδιά μου ανεβαίνουν στο gmail όταν... σου λέω "λοιπόν", μου λες "να σε πάρω τηλ;" και σου απαντάω αρνητικά...

Το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου είναι... ότι τελικά κάνεις αυτό που θες.

Χωρίζω την δισκοθήκη στο σπίτι μου...σε ροκ, ελληνική σκήνη, indie σκηνή και άλλες. Εχεις και μια δυό ντάνες με cd από promo που απλά επειδή αγαπάς τα cd δεν σου πάει καρδιά να τα πετάξεις.

Πιστεύεις ότι το κομμάτι μας θα ήθελα να είναι...κάτι που θα ακούσουμε μαζί για πρώτη φορά και θα πούμε συγχρόνως ότι είναι ωραίο. Δεν θα χορταίνουμε να το ακούμε και θα τύχει όλες τις φορές να είμαστε μαζί. Θα είναι το τελειότερο τραγούδι του κόσμου.

Θα ήθελα να χαθώ μαζί σου... (και εγώ!) ακόμα και σε ένα σπίτι. άδειο. ακόμα και σε ένα νησί. έρημο.

Πιστεύω ότι δεν μπορώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου επειδή... δεν έχουν ακουστεί και ωραίες ιστορίες για το παρελθόν σου. έτσι είναι ο έρωτας. έτσι είμαι εγώ.

Χάνομαι με... μουσική, βροχή και αγκαλιά. Ίσως χάνεσαι και με μουσική, θάλασσα, αγκαλιά.

Οι ευχές που έχω κάνει δύο φορές πιστεύεις ότι είναι... να μην χάσουμε αυτό που έχουμε την ίδια στιγμή που η FAQ θα ξεπερνάει σε φύλλα την Athens Voice.

Μουδιάζω όταν... ξέρεις και ξέρω

He thinks για τις απαντήσεις της:  Ξέρεις τι μου αρέσει το πρωί, ξέρεις πότε βαράνε οι παλμοί μου κόκκινο, ξέρεις που μπορώ να χαθώ. Το μειονέκτημα, τις ευχές και την εμπιστοσύνη δεν την συζητάω, όχι για πολλούς λόγους, απλά γιατί οι απαντήσεις θα βρεθούν στην πορεία - ναι έχουμε πορεία ακόμα πιστεύω. Για τη θάλασσα και το κομμάτι το ξέρεις ότι από εσένα εξαρτάται, ενώ για τη δισκοθήκη δεν μπαίνω καν να σου απαντήσω (αν έχεις υπομονή θα μάθεις την οργάνωσή της). Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα... Ξέρεις και ξέρω (και αυτό μετράει... Μόνο)

Do you remember the first time?

She thinks

Τρέχω. Έχω μιάμιση ώρα. Πρέπει να προλάβω να λούσω τα μαλλιά μου, να δω τι θα βάλω -νααδειάσωτηντουλάπα- να φτιάξω τα νύχια μου, να κάνω λιποαναρρόφηση και όλα τα ωραία που κάνουμε εμείς τα κορίτσια. Φτάνω σπίτι. Χτυπάει το τηλ. Πρέπει να ετοιμάσω ένα ρεπορτάζ. Έπρεπε. Το είχα ξεχάσει. Χάνω τουλάχιστον την μια ώρα. Εχω μισή. Κάνω μπάνιο, λούζω μαλλιά. Και παίρνω στα χέρια μου ότι βρίσκω μπροστά μου το πιο ταιριάστο σε χρώμα ρούχο. Ελεεινή! 
«Η εμφάνιση δεν πρέπει να παίζει ρόλο», λουπάρει στο μυαλό μου..

Ξεβάφω τα νύχια μου, παίρνω λεφτά, κινητό, κλειδιά.  Ξεχωρίζω την ψηλή του σιλουέτα από μακριά. Πίνουμε μπύρες, λέμε για δουλειές, γελάμε με αστεία, φτάνει η ώρα. Σηκώνομαι στις μύτες, τον κάνω μια βιαστική αγκαλιά. Φεύγω αμήχανα και βιαστικά. Εκείνος με χαζεύει με τα χέρια στις τσέπες και χαμογελάστος –λέει-. Αυτό είναι το πρώτο. Γιατί έμοιαζε με ραντεβού αφού είχαμε πει που και πότε να βρεθούμε αλλά δεν ήταν ΤΟ ραντεβού. Έτσι, έχει και δεύτερο πρώτο.

Τρέχω. Έχω μιάμιση ώρα. Πρέπει να προλάβω να λούσω τα μαλλιά μου, να δω τι θα βάλω -νααδειάσωτηντουλάπα- να φτιάξω τα νύχια μου, να κάνω λιποαναρρόφηση και όλα τα ωραία που κάνουμε εμείς τα κορίτσια. Φτάνω σπίτι. Χτυπάει το τηλ. Πρέπει να ετοιμάσω ένα ρεπορτάζ. Έπρεπε. Το είχα ξεχάσει. Χάνω τουλάχιστον την μια ώρα. Εχω μισή. Κάνω μπάνιο, λούζω μαλλιά. Και παίρνω στα χέρια μου ότι βρίσκω μπροστά μου το πιο ταιριάστο σε χρώμα ρούχο. Ελεεινή!
«Η εμφάνιση δεν πρέπει να παίζει ρόλο», λουπάρει στο μυαλό μου..

Πίνουμε μπύρα, πάμε σινεμά, διαλέγουμε ιταλική κουλτούρα ταινία, ανεβοκατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια στα στενά του Λυκαβηττού χωρίς προορισμό. Ο δρόμος μας βγάζει στην Μαβίλη. Μπαίνουμε σε ένα μπαρ. Μιλάμε. Γελάμε. Μιλάμε. Γελάμε. Φιλί.

Συμπέρασμα: Πρώτο ραντεβού είναι εκείνο που προηγείται άλλων . Δεν υπάρχει πρώτο αν δεν ακολουθεί δεύτερο. Εκείνο που λες πρώτο αλλά δεν αφήνει περιθώριο για δεύτερο δεν λέγεται πρώτο. Λέγεται μοναδικό. Με την αριθμητική έννοια.΄Όχι με την έννοια της υπεροχής.-

He thinks

Κοίτα να δεις τελικά πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα όταν είσαι πιτσιρικάς. Μπορεί στο μυαλό σου να μοιάζουν όλα μπερδεμένα για την ηλικία που είσαι, αλλά αν τα καλοσκεφτείς είναι όλα πολύ απλά. Τόσο απλά όσο δεν θα ξαναγίνουν ποτέ στα επόμενα χρόνια της ζωής σου. Όλα, ακόμα και το πρώτο ραντεβού…

Τι είναι πρώτο ραντεβού τελικά; Κατά πολλούς η πρώτη φορά που γνωρίζουν την άλλη. Κατά άλλους είναι η πρώτη φορα που βγαίνουν με την άλλη, ενώ για κάποιους είναι η πρώτη φορά που φιλάνε την άλλη. Βλέπεις είναι όλα πολύ σχετικά, γιατί σε όλα υπάρχει πάντα ένα κοινό στοιχείο – η πρώτη φορά. Για μένα τι είναι; Τίποτα από αυτά, αλλά και όλα αυτά μαζί. Βλέπεις, κατά έναν περίεργο –αν όχι σατανικό– τρόπο, νοιώθω τυχερός: είχα αρκετά πρώτα ραντεβού μαζί της (και νοιώθω ότι έχω ακόμα και άλλα πρώτα ραντεβού μαζί της). Μπερδεύεσαι; Μάλλον. Μμμ… Τι είναι πρώτο ραντεβού ε;

Η όμορφη σκιά που φτάνει καθυστερημένα κάτω από μια σπασμένη ομπρέλα. Η αμηχανία στο βλέμμα της στα πέντε πρώτα λεπτά που είσαστε face to face. Η έξοδος χωρίς πρόγραμμα με προορισμό το ωραίο. Το αυθόρμητο χαμόγελό της σε ένα αστείο. Τα κατά λάθος ακουμπισμένα κεφάλια μέσα σε μια συνοικιακή σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου. Το πρώτο άγγιγμα μάγουλο με μάγουλο που σε κάνει να ανατριχιάσεις ολόκληρος. Οι ατελείωτες συζητήσεις σε ένα μπαρ με ωραίες μουσικές. Οι ανά 10 μέτρα στάσεις για ένα φιλί που απλά ξεχειλίζει από πάθος. Η μαγεία να απολαύσεις το ξημέρωμα λες και δεν το έχεις ξαναδεί. Οι κρυφές ματιές σε μια φιγούρα που ανηφορίζει τον δρόμο αφού πρώτα σε έχει φιλήσει στο μάγουλο.

Α, ναι… Και η παράνοια των επόμενων ωρών για το πότε θα την ξαναδείς. Έστω και αν η προηγούμενη δεν ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπες…