Homeless for love

She thinks

Τα τελευταία χρόνια μένοντας μόνη μου δεν χρειάστηκε να πακετάρω πιστολάκι, μια αλλαξιά και τα καλλυντικά μου σε σάκους, πλαστικές σακούλες και λοιπά, με άγχος μήπως μου λείψει τίποτα για να πάω στο σπίτι εκείνου. Να πρέπει να σκεφτώ τι βιβλίο να πάρω μαζί μου, αν θα χρειαστώ καλού κακού και μια μπλούζα ακόμα. Να ανησυχώ αν ξέχασα κάτι. Να σκέφτομαι τι θα γίνει αν θελήσω να βάψω κόκκινα τα νύχια μου. Αν χρειαστώ κάποιο από τα περιοδικά μου ή κάτι άλλο, οτιδήποτε άχρηστο που μπορεί να μου καρφωθεί στο μυαλό. Για ναπω και την αλήθεια, είναι μια «μετακόμιση» που πάντα με ενοχλούσε.  Πάντα δεν με κούραζε. Με άγχωνε και με ταλαιπωρούσε. Και έτσι πάντα την απέφευγα.

Δεν θυμάμαι καλά την πρώτη φορά που μπήκα σπίτι σου. Είχα πιεί λίγο παραπάνω και το μόνο που θυμάμαι καλά είναι να θέλω εσένα. Να σε κοιτάξω, να σε φιλήσω. Είναι αυτό που δεν βλέπεις γύρω σου, δεν ακούς και πολλά, δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει. Βλέπεις μόνο το πρόσωπο απέναντι σου, ακούς τους χτύπους της καρδιάς  σου και δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει.

Το πρωί, άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν  το προσωπό σου, μετά ότι το πάπλωμα είναι κεραμιδί και μετά ότι στην πόρτα έχεις κρεμασμένο ένα make up room καρτελάκι και χαμογέλασα. Ακόμα δεν είχες ξυπνήσει και είχα χρόνο να χαζέψω ότι αν άνοιγες την κουρτίνα θα έμπαινε άπλετο φως. Γύρισα πλευρό και είδα ένα κολάζ με κάρτες σαν αυτές που έχω και εγώ στο σαλόνι μου. Και χαμογέλασα. Έτσι με ξαναπήρε ο ύπνος.

Μια ώρα μετά, στο κανονικό μας ξύπνημα και ενώ μπήκα στο σαλόνι σου λάτρεψα το φως που έμπαινε από παντού. Μετά λάτρεψα τον παππού σου, αφού μου διηγήθηκες πως ήταν επιλογή του να αφήσει τα παράθυρα μόνο με τζάμια. Και χαμογέλασα με το άπλετο φως.

Μου άρεσε που το σπίτι σου δεν ήταν σαν τα πουκάμισα σου αλλά είχε χρώμα και μου άρεσε που δεν είχες λάμπες στο ταβάνι. Και χαμογέλασα. Μου άρεσε που ήθελες να μου φτιάξεις πρωινό. Μου άρεσε η κόκκινη κουζίνα σου και χαμογέλασα. Μου άρεσε που ήταν ένα καθαρό και πολύ όμορφα φτιαγμένο αγορίστικο σπίτι. Και ας  μου το είχες περιγράψει ως φοιτητικό. Μου άρεσε που δεν ήταν και χαμογέλασα.

Πριν μερικές μέρες και μετά από κάμποσες επισκέψεις –με  ύπνο- στο σπίτι σου, με ρώτησες γιατί αισθάνομαι άβολα. Το παραδέχτηκα, όμως η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ το σπίτι σου. Μου αρέσει που θέλω να σκαρφαλώσω στην βιβλιοθήκη σου και να μείνω για πάντα εκεί. Μου αρέσει που μέχρι να ξυπνήσω καλά καλά, κάθομαι στον καναπέ σου με την δανεισμένη μακριά σου φόρμα και να αφήνω όλο το φως την Νέας Σμύρνης να με λούζει. Και ας σκοντάφτω με την μακριά σου φόρμα.

Θα είχα ένα σπίτι με άπλετο φως, γεμάτο με κολάζ από κάρτες ή εικόνες από περιοδικά.  Δεν θα έκανα κόκκινη κουζίνα αλλά ξέρω πως ούτε εσύ θα επέλεγες να έχεις μια κόκκινη κουζίνα. Και το ξέρω με σιγουριά. Και σ αυτή την σκέψη χαμογελάω λίγο πιο πλατιά. Λίγο περισσότερο από το χαμόγελο που λες πως σ αρέσει. Και ας υποθέτω πως στην βιβλιοθήκη σου δεν είναι όλα τα βιβλία δικά σου αλλά παρακαταθήκη από αδερφή, μαμά, παππού..

Συμπέρασμα: Αρκεί να είσαι ερωτευμένη για να μην σε νοιάζει αν θα κουβαλάς και θα ξανακουβαλάς σε πλαστικές σακούλες όλα σου τα πράγματα ξανά και ξανά. Και να χαμογελάς γιαυτό.

He thinks

Είμαι παιδί του σπιτιού μου. Όχι με την έννοια που το λένε οι περισσότεροι – τύπου δεν βγαίνω έξω, δεν κάνω βόλτες, δεν λιώνω στα ποτά, δεν ξενυχτάω και απλά είμαι δουλειά, σπίτι, σπίτι, δουλειά. Όχι καμία σχέση – είμαι παιδί του σπιτιού από άλλη άποψη. Και τα ποτά μου θα πιω και τις βόλτες μου θα κάνω και θα ξενυχτήσω και σε φίλους θα κοιμηθώ, αλλά στο τέλος της νύχτας (άντε στις αρχές της μέρας) μου αρέσει να γυρνάω σπίτι.

Μπορεί να φταίει ότι μένω μόνος μου από σχετικά μικρός, ότι πάντα είχα τον δικό μου χώρο όταν οι κολλητοί μου έμεναν με τους δικούς τους και έτσι συνήθισα να ζω σπίτι μου.

Και εκεί που λες «αυτός είμαι εγώ, έτσι έχω μάθει και άντε να αλλάζω τώρα» έρχεται κάτι και στα αλλάζει όλα. Και την ώρα που όλοι απλά περιμένουν να πεις «μα τι κάνω τώρα;» πας πάλι κόντρα στο ρεύμα και απλά γουστάρεις. Ναι, μάλλον ξέφυγα κάπως από το θέμα μου…

Δεν το περίμενα αυτό που θα πω –μάλλον ούτε εκείνη– αλλά μου αρέσει ο χώρος της. Το σπίτι της. Ο κόσμος της. Νοιώθω άνετα, όσο παράξενο και αν μοιάζει αυτό. Όσο διαφορετικός και αν είναι αυτός ο χώρος, από τον δικό μου. Από τους χώρους που έχω συνηθίσει. Βλέπεις εγώ ζω σε έναν σχετικά minimal κόσμο, με λίγα έπιπλα, ακόμα πιο λίγα χρώματα και αρκετό φως. Εκείνη σε έναν ακριβώς αντίθετο κόσμο – πολλά έπιπλα, ακόμα περισσότερα μπλιμπλίκια, με χρώματα που λατρεύει και… παντζούρια!

Και εκεί που πας στοίχημα πότε θα κοπανήσεις πάνω σε ένα από τα τόσα πράγματα που υπάρχουν τριγύρω, ξαφνικά τα βρίσκεις όλα  τόσο οικεία. Τόσο δικά σου παράλληλα. Σε πιάνει ένα συναίσθημα άνεσης που πιστεύεις ότι τρομάζει τον άλλον, όσο θα τρόμαζε και εσένα όλο αυτό.

Τόσο άνετα ώστε να περπατάς ξυπόλητος. Τόσο άνετα ώστε να καθίσεις και να μαγειρέψεις. Τόσο άνετα ώστε να κάνεις μπάνιο. Τόσο άνετα ώστε να στρώσεις το κρεβάτι. Τόσο άνετα ώστε να μην σε ενδιαφέρει να καπνίσεις, αφού εκείνη δεν καπνίζει. Τόσο άνετα ώστε να δανειστείς τα κλειδιά και να πεταχτείς μέχρι το mini market. Τόσο άνετα ώστε να μείνεις χωρίς πράγματα 48 ώρες μακριά από το δικό σου κόσμο και να μην σου έχει λείψει. Τόσο άνετα ώστε να μείνεις 5 ώρες μόνος σου στο σπίτι της και να μην καταλάβεις πως πέρασε η ώρα.

Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να παίρνει ο πρώην της τηλέφωνο, να μιλάνε για μισή ώρα και εσύ να μην τα παίρνεις – απλά να βγαίνεις για τσιγάρο στο μπαλκόνι επειδή ξαφνικά σε έπιασε η διακριτικότητά σου. Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να γνωρίζεις ότι τα μισά έπιπλα έχουν προϊστορία με κάποιον άλλον και εσύ απλά να μην σου καίγεται καρφάκι. Τόσο άνετα (καλά δεν είναι και το καλύτερό μου μην τρελαθούμε τώρα) που μπορεί να βαράνε τα τηλέφωνα το ένα μετά το άλλο για δύο συνεχόμενες ώρες και εσύ απλά όταν αγχώνεται να της κάνεις νόημα ότι δεν πειράζει.

Και όταν τα βάζεις κάτω τα πράγματα, τα σκέφτεσαι λίγο καλύτερα και αναρωτιέσαι «πως μπορεί να γίνεται αυτό τώρα;», έρχεται στα καπάκια και η απάντηση. Ναι, είναι ξεκάθαρο γιατί τελικά όλα μοιάζουν τόσο άνετα εκεί – γιατί εκεί έχει πολύ από αυτήν.

Όλος ο χώρος της έχει το άρωμά της και αυτό είναι υπέρ αρκετό…