Απλά εμείς...

 
She thinks
Ξέρω πως δεν θα αντέξει κανείς να διαβάσει παραπάνω από τρεις γραμμές. Πρέπει να κάνω πιασιάρικες τις τρείς πρώτες γραμμές μου και μετά τις άλλες τρείς για να κρατήσω τον αναγνώστη και επειδή πάντα ξεκινάμε με μένα, πέφτει σε μένα το βάρος. Εντάξει, θα τα καταφέρω. Σε φαντάζομαι στον υπολογιστή σου, στο μικρό σου γραφειάκι να ακούς μουσική, να πίνεις καφέ και να καπνίζεις. Φαντάζομαι τον χώρο λουσμένο στον ήλιο και το φως. Σε φαντάζομαι με το κοντομάνικο και ας κρυώνεις. Σε φαντάζομαι να σταματάς κάθε λίγο να γράφεις και να σιγοτραγουδάς στίχους μέχρι να βρεις τις επόμενες λέξεις. Θα θελα να ήμουν εκεί για να γράψω αυτό το ποστ. Το ποστ με τίτλο ΕΜΕΙΣ.
Είναι μεγάλη λέξη το εμείς. Είναι τεράστια. Δεν είναι καν το εσύ και το εγώ. Είναι το εμείς. Και είναι και όλη η βαρύτητα που κουβαλάει μια λεξούλα πέντε γραμμάτων που ενώνει δύο ανθρώπους. Υπάρχεις εσύ. Και δεν ξέρω αν στο έχω πει, σε θαυμάζω. Θαυμάζω τον τρόπο σου. Και μέσα σ' όλο αυτό σου βρίσκω μικρά ελαττώματα. Δεν είσαι άπιαστος. Και θέλοντας να σου φτιάξω τα μικρά σου -για  μένα- «κενά» μ' αρέσει ακόμα πιο πολύ όλο αυτό. Μου μαθαίνεις τόσα. Ξέρεις τόσα. Και δέχεσαι όσα σου δίνω εγώ. Μ' αρέσει ο τρόπος που περπατάς. Ο τρόπος που ψάχνεις στο χέρι μου όταν καθόμαστε κάπου. Ο τρόπος που με κοιτάς. Εσύ. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου πολλά. Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τρόπος που σκυθρωπιάζεις όταν κάτι δεν σου αρέσει και τότε θέλω να φέρω τα πάνω κάτω μόνο και μόνο για να χαμογελάσεις ξανά.
Και...
Υπάρχω και εγώ.
Εσύ και εγώ. Δηλαδή εμείς..
Και μ' αρέσει που λέμε, που σκεφτόμαστε τα ίδια. Μ' αρέσει που έχουμε τεράστια κοινά και τεράστιες διαφορές. Αν τα βάλω σε μια φανταστική ζυγαριά δεν θα γέρνει πουθενά. Θα υπάρχει μια μαγική ισορροπία. Και αυτή η μαγική ισορροπία είναι όλο το μυστικό. Γιατί μικρό μου παρανοικό μόνο αυτό μας λείπει, η ισορροπία.

ΥΓ.: You do something to me, something deep inside.



He thinks 
Μοιάζει λίγο περίεργο. Ξέρεις από πια άποψη... Πόσο παρανοϊκό είναι να γράψει κάποιος για το «εμείς», όταν δεν μπορεί να βάλει πέντε σωστές λέξεις και να δημιουργήσει μια νορμάλ πρόταση για το «εγώ». Και τότε, την ώρα που το σκέφτεται αυτό, έρχεται και η απάντηση: ναι, υπήρχε τελικά λόγος που δυσκολευόμουν για το «εγώ», γιατί έλειπε το άλλο κομμάτι του παζλ μου. Ενώ το «εμείς» από εκεί που δεν το περίμενες, μοιάζει πιο ολοκληρωμένο. Μοιάζει πιο παρανοϊκά γλυκό. Μοιάζει πιο ωραίο. Μοιάζει, όπως ήθελες πάντα να μοιάζει. Μοιάζει, όπως φανταζόσουν πάντα να μοιάζει.
Εμείς, λοιπόν... Εμείς του ένα -και κάτι μέρες- μήνα, εμείς του πάθους χωρίς όρια, εμείς της άμυνας, εμείς των σκαμπανεβασμάτων, εμείς της τρέλας (και της λογικής μαζί), εμείς των ασπρόμαυρων ταινιών, εμείς της γεμάτης αγκαλιάς, εμείς των δικών μας κομματιών, εμείς του φιλιού που προκαλεί ανατριχίλες, εμείς που θέλουμε να χαθούμε σε έναν δικό μας κόσμο, εμείς που θα δούμε όλα τα μέρη μαζί, εμείς που θέλουμε να κάνουμε τα πιο ωραία πράγματα μαζί, εμείς που περπατάμε στους δρόμους ηλιόλουστες ανοιξιάτικες μέρες, εμείς που ζούμε την κάθε μέρα λες και δεν θα έχουμε άλλη, εμείς των τηλεφωνημάτων μέχρι το πρωί, εμείς που μας κάνει μόνο το 100%, εμείς που θέλουμε να αγγίξουμε το τέλειο, εμείς που όταν όλα είναι στο κόκκινο τότε όλα είναι καλά, εμείς που λέμε το «μόνο μαζί» και το εννοούμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Εμείς που αν ήμασταν...
...κομμάτι, θα ήμασταν από το «I want you» μέχρι το «There is a light that never goes out»
...βιβλίο, θα ήμασταν από το «High fidelity» μέχρι το «Σπίτι του ύπνου» (και όλη την παράνοια που κρύβει αυτό μέσα) 
...ταινία, θα ήμασταν από το «Notebook» μέχρι το «Love me if you dare»
...στέκια, θα ήμασταν από το Use μέχρι το Μπρίκι
...γλυκά, θα ήμασταν από καρυδόπιτα μέχρι πάβλοβα
...μέρες, θα ήμασταν από τη Δευτέρα μέχρι τη Κυριακή
...διάσημο ζευγάρι, θα ήμασταν από τους Έλλη Λαμπέρη και Δημήτρη Χορν, μέχρι τους Marion Cotillard και Guillaume Canet
...ο ένας χωρίς τον άλλον, θα έμοιαζαν όλα τόσο ανούσια

Ναι, απλά εμείς...