Οι μέρες μαζί σου

She thinks

Στο κρεβάτι, γέρνω στον ώμο σου και με παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάω στην μέση της νύχτας και ανακαλύπτω πως έχει πάει ο καθένας σε μια άκρη του κρεβατιού για να είναι πιο βολικά, αλλά έχουμε φροντίσει να κρατήσουμε πλεγμένα τα δάχτυλα των χεριών σας ή να ακουμπάμε τις πατουσίτσες μας.

Τις τελευταίες εβδομάδες η καθημερινότητα μας αλλάζει συνέχεια. Στην αρχή δουλεύαμε και οι δύο από νωρίς, μετά αυτό άλλαξε και η μέρα μας ξεκινούσε λίγο πιο αργά και τελικά υπάρχουν μέρες που απλά δεν έχουμε και οι δύο δουλειά να κάνουμε. Και πόσο ισορροπημένα παράλληλα μας συμβαίνει αυτό, αναρωτιέμαι. Και πόσο βολικό για να βρούμε τους ρυθμούς μας; Και πόσο υπέροχο όσο και αν αλλάζει η καθημερινότητα τόσο εύκολα να την βρίσκουμε και να προχωράμε.

Ξυπνάω μαζί σου και χαμογελάω που ακόμα έχουμε πλεγμένα τα χέρια μας και ας έχουμε πιαστεί. Τις τελευταίες εβδομάδες δεν χρειάζεται να ξυπνάμε πολύ πρωί και να τρέχουμε λαχανιασμένοι για την δουλειά. Ξυπνάμε, λέμε λογάκια και χαμογελάμε. Όταν φτάνει η ώρα που θα μου πεις «να σου φτιάξω τσαγάκι;» ξέρω πως θέλεις καφέ. Τα αγαπάω τα ξυπνήματα μαζί σου.

Είμαστε στον καναπέ με τις κούπες στο χέρι. Ακούμε την μουσική που ψαχουλεύεις στο internet, ξεφυλλίζω περιοδικά και μοιράζομαι μαζί σου περιττές πληροφορίες για μόδα και ομορφιά. Όπως και εσύ μου λες για νέα γκρουπάκια και ζητάς την γνώμη μου. Και μ αρέσει αυτή η συνήθεια ανταλλαγής πληροφοριών των χόμπυ μας. Τα αγαπάω τα πρωινά μαζί σου.

Και ξεκινάμε την μέρα μας. Πάμε σε γραφεία, σε παρουσιάσεις, γράφουμε, μιλάμε χωρίς σταματημό στο gmail. Δημιουργούμε παρεξηγήσεις, το κλείνω, με ψάχνεις, δεν απαντάω στο κινητό, νευριάζεις. Μα το απόγευμα είμαστε μαζί. Και πάμε στο στέκι μου, για ποτά, σινεμά ή στο DVD Club για ταινίες. Ή βλέπουμε videos στο youtube ή ποστάρουμε για το blog μας ή κάνουμε βόλτες με την φωτογραφική μηχανή. Αλλά σε όλα μιλάμε. Και μιλάμε. Και αγαπώ τα απογεύματα μαζί σου.

Και τα βράδια γυρνάμε από μπαράκια και γελάμε στον δρόμο. Ή στο ταξί. Ή γυρνάμε από σινεμά και στον δρόμο είμαστε σαν δύο παλαίμαχοι κριτικοί κινηματογράφου, δηλαδή μέχρι να φτάσουμε στο μαγαζί που θα συνεχίσουμε την κουβέντα στην μπάρα. Ή όταν βλέπουμε ταινία και μετά μένουμε άλλο ένα μισάωρο στον καναπέ για να την σχολιάσουμε. Μ αρέσουν τα βράδια στο σπίτι σου που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, εσύ με κουβαλάς μέχρι το κρεβάτι και εγώ σε ρωτάω κοιμισμένη αν κλείδωσες. Και σκέφτομαι και τα βράδια που μαγειρεύουμε και χαζεύουμε στο σπίτι απλά μιλώντας. Τα αγαπάω τα βράδια μαζί σου.

Όταν ξαπλώνουμε όσο νυσταγμένοι και αν είμαστε, όσο και αν έχουμε μιλήσει μέσα στην μέρα, ακόμα και αν τα έχουμε πει όλα, μ αρέσει που όταν σβήνει το φως και εμείς έτσι ξαπλωμένοι, πάντα μα πάντα κάτι έχουμε να προσθέσουμε, κάτι ακόμα έχουμε να πούμε. Κάτι σαν λεκτικό επιδόρπιο. Κάτι έτσι για το τέλος. Και τότε θυμάμαι την μαμά μου και τον μπαμπά μου που τους άκουγα από το δωμάτιο μου να σχολιάζουν τα πάντα και να χασκογελάνε. Όπως εμείς. Μερικές φορές μπορεί να θυμηθούμε κάτι και να μαλώσουμε. Και εγώ να τραβήξω το χέρι μου. Ακόμα και να σου γυρίσω την πλάτη. Και εσύ μου μιλάς. Και θες να το λύσουμε. Και μετά πλέκουμε και πάλι τα δάχτυλα των χεριών μας, εγώ γέρνω στον ώμο σου και μας παίρνει ο ύπνος. Αγαπάω τόσο τα βράδια μαζί σου.

Μπορείς να μου υποσχεθείς πως θα βρίσκουμε για πάντα τους ρυθμούς μας;  

He thinks

Θα πάω λίγο κόντρα στα δεδομένα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής θα πάω λίγο πιο ρεαλιστικά με τον τίτλο του post «Οι μέρες μαζί σου». Δηλαδή θα πάω εντελώς ρεαλιστικά. Θα μείνω στην λογική «μέρες» και «μαζί σου»…

Και όταν λέω μέρες, εννοώ… μέρες. Ξέρεις εκείνες τις στιγμές που ο ήλιος (άντε και η συννεφιά) είναι στον ουρανό. Αλλά τουλάχιστον είναι μέρα. Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που κάθομαι και γράφω για μέρες. Όχι, δεν άτομο που τον βλέπει ο ήλιος και τον πιάνει παράνοια. Αλλά ζω (ζούσα, πάρ΄ το όπως θέλεις) σαν τέτοιο. Βλέπεις είμαι από τα άτομα που την έννοια «μέρα» δεν την είχαν και πάρα πολύ – γραφείο από το πρωί μέχρι να νυχτώσει. Σε τέτοιο βαθμό δηλαδή που είχα φτάσει σε σημείο να μην έχω πάει για καφέ ή βόλτα μέρα καθημερινής για κάποια χρόνια! Όχι πως δεν έχω ζήσει μέρες Σαββατοκύριακου ή και αργιών. Αλλά ποτέ τόσες συνεχόμενες μέρες. Μέρες που μοιάζουν με Κυριακή. Και ποτέ τόσες με ένα άτομο μαζί – είναι γνωστό ότι είμαι και λίγο περίεργος. Δηλαδή θέλω τον χρόνο, το χώρο, τον αέρα μου. Όμως καταλαβαίνω στην πορεία (μας) ότι θέλω κάτι περισσότερο από αυτά…

Και ξαφνικά είμαι εδώ και γράφω για μέρες. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι είμαι εδώ και γράφω και μέρες μαζί σου. Και το ακόμα πιο πιο περίεργο είναι ότι τις ζω αυτές τις μέρες μαζί σου – μέρες, είτε Σαββάτου, είτε είναι Δευτέρας (Τρίτης, Τετάρτης, Πέμπτης και πάει λέγοντας).

Ναι, το παίζω freelancer πλέον. Κοίτα περίεργο πράγμα, πάνω κάτω και εσύ – ok, πάνω κάτω είπα, μην στραβώνεις. Άρα δεν έχω πρωινό ξύπνημα. Κοίτα ένα περίεργο πράγμα, ούτε και εσύ. Μερικές φορές δεν χρειάζεται να βγω καν από το σπίτι. Κοίτα ένα περίεργο πράγμα, ούτε και εσύ (μερικές φορές). Και πάνω που λέω ότι μπορώ να κάνω χίλια πράγματα (είμαι σίγουρος ότι και εσύ αυτό σκέφτεσαι) τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες κυλάνε και είμαστε μαζί. Όχι από πίεση (θέλω να πιστεύω) αλλά επειδή έτσι μας βγαίνει. Και κάνοντας πράγματα. Και πολλά άλλα. Και μπορεί και τίποτα. Αλλά ποιος είπε ότι πάντα πρέπει να κάνεις κάτι. Και οι μέρες μοιάζουν ξαφνικά πιο ωραίες. Ξέρεις πιο φωτεινές – έστω κι αν έξω έχει συννεφιά.

Δεν έχει σημασία τι θα κάνω, τι θα κάνεις. Το θέμα είναι ότι μας βγαίνουν μαζί όλα. Μπορεί να καθόμαστε στον ίδιο καναπέ και να μιλάμε ατελείωτα. Μπορεί εσύ να είσαι στο laptop και εγώ στο σταθερό για δικές μας δουλειές ο καθένας, κάνοντας ένα 2λεπτο διάλλειμα ανά μισή ώρα για ένα φιλί και μια αγκαλιά. Μπορεί να είσαι στην μία άκρη του καναπέ διαβάζοντας Elle και εγώ στην άλλη κατεβάζοντας το τελευταίο άλμπουμ τον Kills και να κοιταζόμαστε στα κρυφά. Μπορεί να μιλάς στο τηλέφωνο και εγώ να χτυπάω ένα νες στη κουζίνα και να γελάμε με μια ατάκα που θυμηθήκαμε. Μπορεί να ψάχνεις με άγχος στην ντουλάπα σου για το τι θα βάλεις στη δουλειά και εγώ απλά να σε κοιτάω λέγοντας βλαμμένα αστεία και κανείς μας να μην νιώθει ότι χάνει το χρόνο του.

Ναι, πως το είπα αυτό; Κανείς μας να μην νιώθει ότι χάνει το χρόνο του. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό και οι πιο ηλιόλουστες μέρες. Τις μέρες που περνάμε μαζί…