Να γίνεις αυτό που είσαι..

She thinks

Ακόμα δεν το ξέρεις αλλά στο πάνω μέρος της ντουλάπας μου έχω ένα μεγάλο χάρτινο κουτί με κιτρινισμένες κόλλες αλληλογραφίας, παλιά σκίτσα, αγαπημένες μου εκθέσεις, γράμματα που είχα γράψει στον εαυτό μου και λευκώματα από το σχολείο.

Μικρή είχα πολύ σγουρά καστανά μαλλιά, μου τα έκοβαν κοντά και έτσι αδύνατο όπως ήμουν έμοιαζα πολύ με θαμνάκι με ποδαράκια. Όταν ήμουν μόνη μου στο σπίτι φανταζόμουν ότι ήμουν χορεύτρια και έδινα την παράσταση μου. Έβαζα δυνατά την μουσική και χόρευα μέχρι να ακούσω το κλειδί στην πόρτα. Έπαιζα με τις φίλες μου «μαγαζάκι», η γιαγιά μου μου έδινε τα άδεια κουτιά από τα φάρμακα της και γινόμουν φαρμακοποιός. Από τότε όμως ήξερα πως δεν θα θελήσω ποτέ να γίνω φαρμακοποιός. Έγραφα ιστορίες σε χαρτοπετσέτες και σε φύλλα που έκοβα από το πίσω μέρος των βιβλίων μου.  Στις αρχές του Δημοτικού έκανα σκίτσα με ερωτευμένα ζευγάρια και κορίτσια που αντέγραφα από σελίδες μόδας περιοδικών. Όμως ήξερα πως δεν θα θελα ποτέ να γίνω ζωγράφος ή κάτι τέτοιο. Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου ο φιλόλογος μας παραδίδοντας μου μια έκθεση μου έκανε παρατήρηση ότι πλατειάζω και τελικά ξεφεύγω από το θέμα μου. Όταν τέλειωσε το μάθημα με κράτησε στο διάλλειμα και μου είπε δύο λόγια.

Στο Λύκειο πέρασε από το μυαλό μου να γίνω φωτογράφος. Τελειώνοντας το σχολείο θέλησα να ασχοληθώ με τα χρώματα και αποφάσισα να γίνω μακιγιέζ. Και μόνο μακιγιέζ. Μόνο τα χρώματα με ένοιαζαν. Στο μάθημα της χρωματολογίας σταματούσαν όλα. Δεν ακούμπησα κανέναν παραδιπλανό τομέα, παρά μόνο πολύ αργότερα για να εξελίξω τις σπουδές μου, έκανα styling. Και συνέχιζα να γράφω ιστορίες σε χαρτοπετσέτες και στο πίσω μέρος από τα βιβλία μου. Και μια μέρα κάποιος με πήρε από το χέρι και με πήγε σε μια σχολή δημοσιογραφίας. Και εκεί με έμαθαν να γράφω. Και στο μάθημα της δημιουργικής γραφής δεν άκουγα ούτε την ανάσα μου, από την αγωνία μήπως και χάσω κάποια πληροφορία.

Εκείνο το μεσημέρι μετά το μάθημα ο καθηγητής μου δεν μου τα έψαλε. Μου είπε πως θα είναι κρίμα να μην γίνω κάτι που να περιλαμβάνει γράψιμο. Και από εκείνο το καλοκαίρι φαντάζομαι τον εαυτό μου συγγραφέα. Και τελικά είναι το μόνο πράγμα στην ζωή μου που έχω σταθερό. Από τότε μέχρι σήμερα αυτό θέλω. Και ας έγινα δημοσιογράφος, ας έγινα μακιγιέζ, ας έγινα ακόμα και δασκάλα μακιγιάζ. Θα ζήσω σε ένα νησί και θα γράφω βιβλία. Θα κάνω βόλτες στις παραλίες για να φτιάχνω ιστορίες. Και όταν γίνω μεγάλη και τρανή θα απαιτήσω να υπάρχει διπλή λευκή σελίδα στο πίσω μέρος των βιβλίων. Μέχρι τότε θα συνεχίζω να σκίζω σελίδες από όπου βρίσκω και να σημειώνω μικρές ιστορίες.

Απόψε μας δόθηκε ένα κίνητρο να θυμηθούμε τι ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί. Θυμήθηκα εκείνο το χάρτινο κουτί στο πάνω μέρος της ντουλάπας και ίσως μια μέρα να σε πάρω από το χέρι να το ανοίξουμε μαζί και να σε ξεναγήσω στα παιδικά μου χρόνια.

ΥΓ. Απλά να θυμάσαι όταν έχεις κλειδιά και μπαίνεις στο σπίτι, να κάνεις θόρυβο γιατί ακόμα βάζω δυνατά την μουσική και υποδύομαι την χορεύτρια.

He thinks

Κείμενα, deadline, διορθώσεις, και άλλα κείμενα και νεύρα και άγχος. Και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και τα οικονομικά. Α, ναι και να μην ξεχάσουμε και τους κολλητούς και τις βόλτες στα στέκια για τζιν τόνικ και μουσικές. Να ένα κλασσικό μου 24ωρο. Και μου αρέσει…

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας ε; Εκεί λοιπόν που χαλαρώναμε και βλέπαμε μια ψιλοωραία ταινία, «Το γράμμα που άλλαξε τη ζωή μου» με την Sophie Marceau (το «ψιλό» πήγαινε για την ταινία, το «ωραία» για την Sophie για να μην παρεξηγούμαστε) έπεσε η μεγάλη ατάκα: «να γίνεις αυτό που είσαι». Και εσύ με τη σειρά σου γύρισες και με κοίταξες – και ένιωσα ότι από μέσα σου αναρωτιόσουνα αν έγινα αυτό που ήθελα. Και σίγουρα αναρωτήθηκες το ίδιο και για τον εαυτό σου. Και ακόμα και τώρα δεν ξέρω να απαντήσω με σιγουριά. Σίγουρα αυτό που είμαι το ήθελα και μου αρέσει. Αλλά έγινα αυτό που είμαι;

Υπάρχουν τελικά χαμένες παιδικές σκέψεις και όνειρα στη ζωή μου; Μακάρι να είχα κάνει το κολπάκι της Sophie στην ταινία που έστειλε στα 7 της γράμματα στον εαυτό της για όταν θα γινόταν 40 προκειμένου να μην ξεχάσει τους «πραγματικούς» στόχους της. Και αν τα είχα γράψει αυτά τα γράμματα στην ηλικία των 7 ετών και τα είχα βάλει σε ένα κουτί, θα είχαν ως αγαπημένες δουλείες «μουσικός – για να γίνω ο νέος John Lennon», «πιλότος – για να είμαι πάντα στα σύννεφα», «αστροναύτης – γιατί είμαι αγοράκι και δεν γουστάρω τους καουμπόηδες όπως τα άλλα αγοράκια άρα τι μου μένει» και «ζωγράφος – για να μένω σε σοφίτα» (ναι εγώ τα ζωγράφος και σοφίτα πίστευα ότι πάντα πήγαιναν μαζί). Και από συμβουλές σίγουρα θα μου έλεγα «να ονειρεύομαι», «να κοιτάω τον ουρανό», «να ταξιδεύω». Και σίγουρα θα είχα γράψει κάπου να αποκτήσω μια γάτα μια μέρα (δεν ξέρω γιατί αλλά είχα ψύχωση με τα γατιά). Και σίγουρα αν είχα γράψει κασέτα με τα αγαπημένα κομμάτια θα είχε Beatles, Rolling Stones, Animals, Joy Division, Guns ‘n’ Roses, Μάνο Λοϊζο. Α, ναι και σίγουρα θα είχα βάλει μέσα στο κουτί και ένα στρατιωτάκι G.I. Joe με το φανταστικό όνομα «Αυτό» (μάλλον από τις πολλές φορές που ρώταγα «που είναι αυτό;» όταν το έχανα) που δεν είχε πόδια (τα είχα σπάσει) και του έλλειπε και ένα χέρι (και αυτό το είχα σπάσει) αλλά εγώ το γούσταρα όσο τίποτα άλλο.  Και μάλλον αρκετά ακόμα πράγματα που τώρα δεν μου έρχονται στο μυαλό…

Αλλά είπαμε αν το είχα κάνει στα 7 μου χρόνια. Γιατί αν πάλι το έκανα στα 13, τα πράγματα θα είχαν αλλάξει. Όχι κατά πολύ βέβαια. Ακόμα οι Beatles, Rolling Stones, Joy Division και λοιποί ήταν αγαπημένα γκρουπ, η ψύχωση δεν άλλαξε για τις γάτες στην πορεία, ενώ το Αυτό έμεινε στο δωμάτιό μου μέχρι τα 18, όταν και έφυγα από το σπίτι. Αλλά τότε, στα 13, διαβάζοντας το καλοκαίρι ένα κείμενο σε μια εφημερίδα, τότε είπα «αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου» δείχνοντας το άρθρο.

«Να γίνεις αυτό που είσαι». Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, αλλά νιώθω ότι έφτασα κοντά. Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως όταν είμαι μαζί σου γίνομαι αυτό που είμαι. Και όταν είμαστε καλά γίνομαι αυτό που είμαι ακόμα καλύτερα. Και αυτό με κάνει να χαμογελάω...